De zoutmars

‘With this I am shaking the foundations of the British empire’.

‘Shaken’ dat kun je wel zeggen, het zou nooit meer rustig worden.

Vandaag ben ik naar Dandi geweest, het eindpunt van de zoutmars die Gandhi in 1930 ondernam uit protest tegen de zoutaccijnsen die de Indiers aan de Britten voor hun eigen zout moesten betalen.

Het was het grootste protest sinds de ongehoorzaameidsbeweging uit ’20-’22 en het is een belangrijk onderdeel uit de Indiase onafhankelijkheidsstrijd.

Om in Dandi te komen, moest ik eerst van Surat (waar ik slaap) naar Navsari, een uur met de bus. In de bus zit iedereen op haar of zijn telefoon te kijken. Soms is het enige bericht dat het geld op is, soms wordt er geskypt. Ook houdt men zowel in de trein als in de bus de tijden bij: op welke tijd zijn we bij de volgende halte. Ik wordt hier altijd van op de hoogte gehouden. En wat doe je dan met deze kennis?

In Navsari staat nog een vuurtempel van de Parsis. Langs de hele kust hier hebben Parsis zich gevestigd. In Mumbai woont de grootste Parsi gemeenschap, daar staan ook ‘De torens van Stilte’. (Hier worden de doden opgelegd, zodat ze door de gieren kunnen worden opgegeten, tja…..),

De tempel mag alleen door Parsis bezocht worden. Ik had in Navsari voor het complete programma aldaar een tuk tuk genomen, dus reden we snel door naar Dandi, aan de kust, 25 km verder.

Volgens mijn gids zou daar in het strand een kleine herinnerings plaquette zijn, maar daar was heer Modi weer: er werd nog aan gebouwd, maar in Dandi komt een enorm groot herinneringsmonument.

De gehele tocht is in 34 van dit soort beeldhouwwerken uitgebeeld. Er is een kitscherig ‘monument’, een gebouw waar iedereen zelf zout uit het water kan koken (maar dat was nog niet klaar) en het oorspronkelijke museum was verdwenen.

Dit is de tuktuk chauffeur voor 1 van de vele beelden. Hij was er ook nog nooit geweest en we hebben samen alles bekeken. Hij was duidelijk geen fan van Modi.

Daarna hebben we de zee, het daadwerkelijke eindpunt bezocht. En ik heb natuurlijk naar die plaquette gezocht, maar hij was er niet meer.

Terug in Surat bezocht ik jawel, het Nederlandse kerkhof.

Dit is de tombe van baron van Reede, de plaatselijke directeur van de Nederlandse Oost India Compagnie. Hij stief in 1691. Volgens dit bord moet er ook nog een Nederlandse tekst op de tombe staan, maar ook deze was onvindbaar.

Het kerkhof wordt nu voornamelijk gebruikt als ontmoetingsplaats voor de plaatselijke (mannelijke) jeugd en als cricketterrein. Heeft die baron toch nog iets goed gedaan.