De groene hesjes in Jamnagar

Ik ben uiteindelijk goed in Jamnagar (aan)gekomen. Alleen de ‘staats-bussen’ staken, niet de ‘private companies’, die iets duurder maar veel sneller en veel comfortabeler zijn. Dus daar ben ik gisteren mee naar Jamnagar gegaan. Ik kon kiezen tussen een sleeper en een seat. Omdat de bus rond 9 uur ‘ s avonds zou aankomen vond ik een sleeper niet nodig. Ik ben dol op de nachttreinen en al het gedoe daarom heen (het compartiment, de thee, de medereizigers, ja zelfs het kaartje koester ik) en houd niet van de nachtbussen. Enkele reizen geleden had ik een busreis geboekt en niet goed naar de tijd gekeken. Daar stond ik om 9 uur ‘ s ochtends, bleek het 9.00 p.m. te zijn. Ik reisde toen dus ’s nachts, wat helemaal goed ging, maar toch, liever niet met de nachtbus.

Vandaag dacht ik heerlijk te gaan wandelen. Ik wil altijd wandelen in steden en de steden in India lenen zich daar echt niet voor. Maar toch doe ik het elke keer. En meestal loop ik verkeerd. Ook nu.

Als start liet ik me met een tuk tuk bij de Khambhaliya gate af zetten, een poort uit de 17e eeuw en na de aardbeving weer hersteld.

Daarna dacht ik dus goed naar de bazaar te lopen… de weg werd drukker, de huizen kleiner en alles werd nog rommeliger en stoffiger. Zo gaat het altijd.

Onderweg een winkel waar e-bikes te koop zijn! E-bikes in India? Ik moet er niet aan denken. Maar Pollution Free Drive!

Maar geen bazaar. Uiteindelijk kwam ik bij het meer, dat voor die middag op het programma stond. Ik heb er heerlijk de rest van de ochtend door gebracht. Romdom het meer is een prachtige promenade aangelegd, met een speciaal pad voor hardlopers, (zij liepen vandaag niet), een park met tropische bomen, een speeltuin en een soort terras, waar ik de krant van 3 dagen geleden las, want ik blijf achterlopen.

Ondertussen liep zij de hele tijd voorbij, heen met een schaal koeienmest, terug met een lege schaal. Ze hoorde bij een groep vrouwen die de promenade schoon hielden (en schoon was hij).

Dit is de hele ploeg. Ze gingen er maar ‘ns goed en prachtig voor staan.

Het was hun lunchpauze en nadat ze de foto hadden gezien boden ze me wat te eten aan. Ze eten hier een plaatselijk gerecht: een soort kadet met scherp gekruide bonenprut.

Ik maakte een compliment, wat wat alles mooi schoon. Zo op het oog maak je gemakkelijk kontakt, maar een woord wisselen? Een gesprek? Dat kan jammer genoeg niet.

En welk beeld hebben we van elkaar? Wat denken ze van mij? Ik ben tenslotte maar een rare buitenlander, een buitenstaander die maar wat doet zoals het haar goed lijkt, (want volgens de niet gekende Indiase normen, doe ik het toch niet goed). Maar zo, op dit soort momenten heb je toch, vind ik……. een vorm van contact.

En dan wat hebben ze eraan? Ik weer een mooie foto, maar wat hebben zij er aan?

Daarna heb ik me maar weer met een tuk tuk naar de bazaar laten brengen. (Even geen lopen dus). Het bleek natuurlijk de geheel andere kant op te zijn.

In de bazaar prachtige oude Jain tempels.

Allen omringd door juweliers, honderden juweliers hier in de bazaar van Jamnagar.

En tenslotte deze dag maar weer neergevallen in een restaurant waar ik een lassi bestelde en een soort saffraanijs milkshake kreeg. Hij was heerlijk. Mijn blik viel op het schilderij dat aan de muur tegenover me hing. De berg Kailas! De eigenaar was op bedevaart geweest. Hij wel!