Onderweg vervolg (deel 5)

Zondag 17 november liepen wij van Ozu, via Uchiko naar de ryokan Ikayda. Deze ligt op papier in Uchiko Town, maar ‘town’ en ‘city’ zijn hier rekbare begrippen want we liepen na Uchiko 15 km door een dal, langs een rivier met af en toe wat groepjes huizen en om dan nog steeds of weer in Uchiko te zijn………een verre buitenwijk misschien? Behalve een stuk of 5 huizen is er niets rond Ikayda.

Op de grens van Ozu ligt tempel 8: Toyogahashi. ‘Hashi’ betekent brug en dit was de brug waaronder Kukai een nacht heeft doorgebracht, beter gezegd geslapen. Daarom mogen wij, pelgrims niet met onze stok op de grond tikken, hij zou eens wakker worden. Kan het nog gekker? Jazeker, onder de brug ligt hij nog steeds te slapen. En hij wordt goed verzorgd.

De tempel die hierbij hoort is tijdens de overstroming van vorig jaar weggespoeld. Er is een noodtempel gebouwd en het stempelbureau is in een container gehuisvest.

Hierna liepen we verder en kwamen in Uchiko bij een voorstelling terecht. En het was er zoals overal en altijd: vrolijke kinderen, een nerveuze leerkracht en het publiek gewapend met camera’s om net dat ene moment vast te leggen.

Nog even mijmerend over onze herinneringen aan soortgelijke optredens van weleer (geen heimwee) liepen we door naar het Uchiko Fresh Park Karani ………. een sprookje! Hier kleurt de Japanse esdoorn beeldschoon. En daar, onder die bloedrode hemel was een terras.

Daarna voerde het pad weer een dal in langs een rivier. Ook hier herfsttinten.

We kregen deze wandeling ‘slechts’ 4 stuks fruit, maar wat voor fruit!

Twee enorme kaki-vruchten en twee onbekende vruchten (die ieder meer dan een pond wogen).

Daarom de de prijsvraag:

Doorlopend met de vruchten in de hand (te groot voor de tas) passeerden we nog meer herfstbomen en kwamen we in de ryokan van vandaag: Ikadaya terecht. Dit blijkt een groot, vrij nieuw complex te zijn. Glanzende vloeren en een prachtige eetzaal. Hier kregen we een mooie, heerlijke maaltijd.

Het eten werd op een zeer lage tafel geserveerd. Wij zaten, ‘lagen’ (op de grond) hierbij aan. Wij waanden ons in Romeinse tijden. Alleen het eten was anders. Omdat ik zo nogal ver van het eten zat (want waar laat je je benen?) hield ik mijn linkerhand onder de rechterhand met stokjes om het eten op te kunnen vangen als het op de glanzende grond of prachtige tafel dreigde te vallen. Ook bij het zitten wilde de dame helpen. Ze begon aan me te sjorren en duwen opdat ik maar dichterbij de tafel en het eten zou komen. Nou ja, uiteindelijk schoof ik 10 cm naar de tafel op en ging ze naar de keuken. Het eten was zalig!