De weg terug

Donderdag 12 december zijn we om 8 uur van de ryokan bij tempel 88 vertrokken naar de onsen waar we vannacht slapen. Het is toch een beetje ‘verder lopen’. We zitten gewoon nog/weer in de wandelmodus: gisteren bij aankomst meteen alle kleren verzamelen voor de was, de droger 2x laten draaien want anders zijn de sokken niet droog, het adres van de volgende dag laten bellen om te reserveren en nu in de onsen hebben we weer laten bellen voor morgen en overmorgen. Alles is nu tot vertrek gereserveerd.

Het was best fris vanochtend en ik vraag me af hoe koud het hier in januari wordt. Het bos ziet er best einde herfst uit, maar er staan hier ook palmbomen, en zijn die wel wintervast?

Het pad ging weer door prachtige bossen, langs beekjes en over moeilijke paadjes.

Vrijdag 13 december het was een koud begin vanochtend, de rijp lag op de velden. Zodra de zon boven de bergen uit was kreeg ze meer kracht en werd het warm. Dus heerlijk terug gelopen naar tempel 10.

Zaterdag 14 december vandaag liepen we de hele dag langs de weg in de bebouwde kom. En de rek is er een beetje uit. Dus veel Lawson en Seven Eleven voor een kopje koffie. We zijn alvast voorzichtig (we moeten het allemaal meesjouwen) met de boodschappen voor mee naar huis begonnen.

Sliepen we gisteren in een schone, mooie ryokan met een restaurant waar we heerlijk aten, vandaag is het misschien wel de minste van de hele reis.

Het henro-seizoen loopt duidelijk op z’n eind. Dit was de enige ryokan die nog open was. Toen we aankwamen was er niemand. Ik haalde de buurman uit zijn winkeltje die zijn telefoon pakte om de eigenaar te bellen. Net op dat moment kwam er een krom vrouwtje de hoek om, ‘sumimasen, sumimasen’ (sorry) roepend dat ons binnen liet. Ondertussen praatte ze de hele tijd tegen me. Via een restaurant met een enorme troep bracht ze ons naar de kamer. Na vijf minuten bracht ze thee, met een bonbon, een snoepje en een koekje. Na uitleg over de ofuro werd elke lichtschakelaar geprobeerd en ondertussen maar pratend en pratend. Hier begrepen we niets van, maar ik denk dat dat niet belangrijk is.

Tijdens het eten (hier zaten ‘ontbijt onderdelen’ bij: een rauw ei en de natto, nog een geluk dat ik de sushi’s had gegeten) pakte de man de grote doos uit. Hier zat in: een camera, een kussen (dat ik ook mocht uit proberen), 2 dozen mooie snoepjes (een soort Japans Turks fruit) waar we van mochten proeven en een stofzuiger die hij even uit probeerde. Ook de man praatte de hele tijd door, ongeacht of hij antwoord kreeg, of dat het begrepen werd.

In het restaurant hingen 2 henro hessen geheel bedrukt met de stempels van de 88 tempels. Er lagen ook 3 stempelboeken. Toen ik deze bekeek, bewonderde en hier naar vroeg kregen we een prachtig brokaten naambriefje van ene Yoshida. Was dit familie van de man? Hij was het niet. We kwamen er niet achter wie dit was.

Tegen de muur stond ook een enorme kooi. We vroegen ons af van welk dier deze was, want de kooi was leeg.

Even later kwam het vrouwtje (zo krom, ach zo krom) met een zeer alert katje binnen en ze stopte dit direct in de kooi. Hierna haalde ze nog een katje dat ook direct werd opgesloten.

En toen bracht ze ons twee heerlijke kopjes koffie, weer met koekjes. Soms vroegen we ons af ‘in welke film spelen we nu mee’, wat een chaos, bij twee aardige mensen die ook zo erg hun best deden gastvrij te zijn. Maar ze waren, ben ik bang, een beetje over hun top heen.

Zondag 15 december Het was nog een uur lopen naar tempel 1.

We bekeken weer uitgebreid de hoofdhal want hij blijft mooi. Daarna lieten we ons fotograferen, een beetje weemoedig, trots en blij.

Hier haalden we nog 1 keer het stempel op en toen zat het erop. We liepen naar Bando-station en na drie kwartier wachten kwam de trein.

De henro zit er op. Nu gaan we naar Koyasan waar Kobo Daishi in stille meditatie zit en wacht op Miroku, de volgende Boeddha.