De eerste dag, de kop is eraf

Idar Oberstein is dus edelstenen, overal zijn edelstenen, ik blijk zelfs een stuk van de ‘Steinenwege’ te lopen. Ook het hotel doet hier aan mee, dit op haar eigen wijze. De sieraden zijn over mooie oude ansichtkaarten gehangen.

Daarna al vroeg met de klim naar de burcht begonnen. Deze was bij aankomst dicht, alles gaat hier pas om 11 uur open. (Maar het gaat open, dat blijkt later niet overal het geval te zijn).

Bij de burcht was het de hoek om en toen liep ik in het bos en ging het omhoog en omlaag, als maar door, uren en uren lang.

Corona

Om me het niet te laten vergeten kreeg ik om 12 uur weer een bericht van de Bundesregierung. Hoe zou ik de Corona maatregelen kunnen vergeten, zodra je een voet ergens over de drempel zet moet het kapje op, in de dorpen zie je overal gesloten winkels en als Corona hoogtepunt vandaag blijkt het restaurant van het hotel waar ik vannacht slaap haar restaurant gesloten te hebben. Het was een wildrestaurant en op het reclamebord aan de weg is het woord restaurant nu weggehaald. Dat eenzame woordje ‘wild’ geeft een droevige indruk, een sfeer die ook hier in het dorp heerst. In verband met de maaltijd en mijn uitgestelde ochtend kopje koffie (het enige restaurant onderweg deze dag was ook gesloten) dus op stap. Het dorp bestaat uit twee wegen. Er zijn twee cafés, ook dicht. Er zijn twee slagers, ik ontdek een bakker…tot 1 uur open en bij het teruglopen ontdek ik nog een bakker, met een koffieapparaat en een tafeltje met een stoel. De koffie heeft een vreemde chemische smaak, maar is warm! Ik vraag of ik op de stoel mag zitten om dit hoogtepunt van de dag te kunnen genieten, maar dat mag niet….Corona. Gelukkig staat er buiten een bank waar ik mijn koffie opdrink. In het hotel liggen folders van te bestellen pizza’s en kebab uit Morbach of Idar Oberstein. Daar heb ik geen trek in en besluit wat lekkere broodjes bij de bakker te halen. Als ik terug in het hotel mijn e-mails bekijk is daar een mail van het hotel voor overmorgen…… het restaurant is gesloten. Dit wordt een waarlijke dieetreis!

In de krant stond gisteren een interview met Lex Bohlmeijer over ‘Wat maakt het leven de moeite waard?’

Uit de krant van gisteren, een interview met Lex Bohlmeijer: Wat maakt het leven de moeite waard? Het heeft met verbondenheid te maken, maar niet perse met iemand?’ ‘Nee, dat bedoel ik. Verbondenheid met het bestaan. Met het leven. Dat ik er in pas en dat ik het fijn vind om te bestaan. Dat zijn natuurlijk heel vaak schoonheidsmomenten, het kan een dichtregel zijn of een lijn in een melodie die iemand speelt of een lichtval op de esdoorn voor het raam – dan kan ik een diepe ontroering voelen en dan is het gewoon goed’ – klein lachje – ‘om (er) te zijn. Snap je?’