Ganz burgerlich

Ik slaap deze nacht in hotel restaurant de Jagershof in Reinsfeld, het heeft een mooie website, maar het is in werkelijkheid het meest authentieke, burgerliche en leuke hotel/restaurant tot nu toe. Bij mijn binnenkomst viste ik mijn mondkapje uit mijn broekzak, waarop een oude heer die op de balie leunde en enigszins aangeschoten was, zijn hoofd schudde, en daarna om ‘Maria’ riep. Een oude vrouw verscheen. Ik denk dat ze om mij te plezieren de informatie achter de Corona app las, ik mocht blijven.

Na de was (mijzelf en enige kleren) ben ik het plaatsje ingegaan. Dit was op zaterdag na 4 uur niet echt inspirerend. (Ik vrees voor 4 uur ook niet). Er was dus echt helemaal niets te doen: 1 bakker en die was dicht en verder stilte, doodse stilte. Zelfs geen slager!! Ik keerde terug naar de Jagershof, en ging op het terras zitten. Hier zaten Maria en de aangeschoten man (nu in een verder gevorderd stadium) met enkele plaatsgenoten. Ik denk dat ze het leven bespraken, maar verstaan van het plaatselijk dialect, laat staan begrijpen, helaas geen woord. Ik bestelde een glas rode wijn en kreeg een enorme bel waarop 0,2 liter staat. Ik heb geprobeerd over het opdrinken lang te doen, zodat ik dit gezelschap met opgeheven hoofd en lichaam kon verlaten.

Bij het weggaan vroeg ik nog of ik hier kan eten…… welk een vraag! Naturlich! En nu zit ik hier in de eetzaal, het is 7 uur ‘s avonds en inderdaad is de meerderheid van de tafels met gezelschappen van 4 – 6 personen bezet. Allen wit. De laatst gekleurde zag ik in Idar Oberstein, ze bediende me bij het avondeten. Ik heb inmiddels een (2e, zucht) glas wijn besteld en wacht op het eten. Ik doe wederom tragend langzaam met de bel wijn.

Hoe begon deze dag?

Er is dat lied: ‘Il a 6 heur, Paris…. enz. Daar moet ik vaak aan denken als ik ‘s ochtends vroeg weer met een nieuwe dag begin en een plaatsje uitloop. Niet alleen daar ook op zaterdag vroeg ook naar de markt in Utrecht. Het is mooiste moment van de dag. Niet alleen Parijs, de stad, maar het is de natuur die ontwaakt. En daar mag ik dan lopen. Elke keer zo mooi.

Het beloofde een prettige dag te worden en dat werd het. Een beetje stijgend, een beetje dalend, weer door enorme bossen, de zon scheen (het werd warmer, maar daar had ik daar onder die bomen weinig last van), de teller stond op 18 km (wat een heerlijk getal) en halverwege lag het plaatsje Helmerkeil, een koffiestop! Het lijkt wel vakantie!

Bij de koffie dacht ik een ‘flammenkuche’ te bestellen, iets lokaals, het was tenslotte al half 1, tijd voor een lunch. Het werd dit. Mijn Duits is niet zo goed en het plaatselijk dialect is een extra moeilijkheid (het is onverstaanbaar), en zo kreeg ik pruimentaart, ook heerlijk.

De tocht ging verder, eerst langs veel, veel water en daarna door bos en velden.

Rond 3 uur bereikte ik de afslag richting Reinsfeld. En al snel hotel Jagershof, want zoals ik al schreef Reinsfeld is niet groot. Inmiddels is de tweede bel wijn op en verschijnt er een grote, beetje rose, bijna volle maan in de hemel en mijn maaltijd en deze dag, ze zijn bijna afgelopen.

Die maaltijd was ‘Hirtengoulash’ – het is hier dus onmogelijk vegetariër te zijn, er stond gewoon niets vegetarisch op de kaart. De goulash werd vergezeld door room (zucht……) en op het bord ligt ‘Spatzle’ (een soort eierpasta), de bel wijn is hier nog nauwelijks aangeraakt.

En nu is het inmiddels bijna 8 uur en ik zit hier opeens in mijn eentje in de eetzaal, iedereen is weg. De maan wordt nog mooier, uit het cafe gedeelte klinken stemmen (ik moet er niet aan denken…..) en wie weet hebben ze hier koffie. Want dan haal ik mijn kamer.

Het leven is hier klein en goed. En morgen? Morgen is er weer een dag.