De herfst komt

Dinsdag 5 november. Langzamerhand gaat de na-zomer over in de herfst. We merken het aan het begin van de dag en na 4 uur ‘s middags als de zon achter de bergen verdwijnt, dan is het fris. Overdag zijn we niet meer totaal doorweekt, maar is het nu wel ‘lekker wandelweer’.

En we merken het aan de bossen, de rijstvelden en de bamboebossen.

En het was vandaag de dag van lang, en dan bedoel ik niet lang qua wandelen (want dat is morgen pas). Bij het verlaten van Kuroshio liepen we langs de Shimantorivier, de langste rivier hier, er zijn geen dammen in aangelegd en hij stroomt dwars door Shikoku.

Via de Shimanto ohashi (brug) liepen we naar de andere kant, deze brug was ruim een kilometer lang. En als dessert hadden we een tunnel van 1620 meter. Ik heb geklokt, we namen deze horde in 22 minuten.

Door dat prachtige landschap wandelend kwamen we bij onze slaapplaats van vandaag, minshuku Anshyuku.

Woensdag 6 november liepen we naar tempel 38: Kongokofuji. Deze tempel staat op het uiterste puntje van de Ashizuri kaap. Ik vind het een prachtige tempel en ik voelde een golf van dankbaarheid voor het weer kunnen maken van deze tocht, op deze manier zo met Mariet en voor dit moment, toen ik na de lange en prachtige wandeling via de poort naar binnen ging.

Onderweg hadden we weer prachtige uitzichten over de oceaan. Het is de pelgrimage ‘van de gele bloemen’, ze staan overal, soms hele velden voor.

Hier dronken we koffie. De koffie kwam met een ei (gekookt) en een halve banaan en toen de koffie op was kregen we nog een kopje groene thee. Bij het weggaan gaf 1 van de andere gasten ons nog een enorme mandarijn.

De Ashizuri kaap heeft een ook een bittere kant. Volgens een stroming van het Pure Land Boeddhisme is dit de plek waar ’aan de overkant’ dit Pure Land (het paradijs) ook werkelijk bestaat. Daarom is dit een plek waar veel zelfmoorden plaatsvonden. De kaap zelf is inmiddels hermetisch afgesloten. (Zelfmoord komt in Japan veel voor. Anno 2019 heerst er een enorme competieve sfeer en dat gecombineerd met een groot schaamtegevoel…….maar ook vroeger kwamen zelfmoorden veel voor. Misschien is het wel diep verankerd in de cultuur, iets om later ‘ns verder uit te zoeken dus).

We sliepen in minshuku Hatto en aten daar vis. Vis? Naast ‘de gebruikelijke’ onderdelen van de maaltijd: rijst, misosoep, tofu, een visje, zoetzuur, tempura, iets met ei, salade en groentetjes kregen we heerlijke shashimi.

En zie ook de enorme klodder wasabi……..

Donderdag 7 november (vandaag) liepen we weer terug naar minshuku Anshuyku. En konden soms heerlijk over het strand lopen.

Het was dus allemaal weer heerlijk wandelen. Omdat het gisteren in tegenstelling tot ‘wat het boekje zei’ geen 20 maar ruim 31 (!) km was, zijn we vanochtend eerst een stuk met de bus gegaan. Japan is een sterk vergrijsde samenleving. In Japan en mn op Shikoku wonen er relatief veel oude mensen. Dat bleek wel in de bus.

Morgen dus weer business as usual………….wandelen.