Van Koyasan naar Osaka

Het was maar 4 uur met de trein en een wereld van verschil.

Woensdag 18 december Vanochtend om 5 voor 6 liepen we weer door deze gang op weg naar de ceremonie. Het is een mooie ceremonie met prachtig gezang. Een ander onderdeel is weer het goma-ritueel. Op onze kamer liggen ‘gebedsstokjes’ en een viltstift waarmee we een wens op het gebedsstokje kunnen schrijven.

Een onderdeel waar wij aan mogen meedoen is het offeren van wierook bij het Boeddha beeld en het zetten van een glaasje water bij dat van Kobo Daishi. Direct daarna gaan we om de beurt op een krukje zitten en wordt onze rug met een rinkelend apparaat gemasseerd. Heerlijk, daar niet van, maar ook dit had ik nog nooit meegemaakt.

Daarna was het weer ontbijt. De monnik die ons al 3x bediend had bij het eten ‘do you want more rice? (En dan kreeg je een klein schepje, zodoende vroeg iedereen wel 3 of 4 keer om rijst) was er niet. We moesten het zelf doen! De vader van de familie uit Maleisië, die met ons te gast zijn sprong direct in dit gat.

In de tempel bleek een belangrijk persoon op visite te zijn. Toen we na het ontbijt een kopje koffie in de zeer moderne inpandige coffeeshop dronken stond hij aan de andere kant van het glazen raam tegenover ons en mediteerde (?) door het open raam naar buiten. Daar zaten we met de koffie! Het blijft jammer dat we door de taalbarriere niet met de monniken kunnen praten. We hadden graag meer willen weten over de rituelen, het bezoek en de gang van zaken in de tempel.

Geen sneeuw in Koyasan (een stille hoop) maar mist en regen. Met de bus ging het weer naar de kabelbaan en daarna beneden verder met de trein. We moesten 2x overstappen en hadden hier 3 en 4 minuten voor. In die tijd moesten we erachter zien te komen op welk perron de volgende trein zou komen en moesten we daar naar toe. En wat te doen bij vertraging? Maar in Japan heeft de trein geen vertraging…….. en zodra je bent uitgestapt is er altijd wel iemand van de spoorwegen of een andere reiziger die helpt.

Ons hotel in Osaka ligt op 4 minuten afstand van het station. Het is bloedheet op de kamer en het raam kan niet open. We hebben aan alle knopjes gedraaid waarvan we vermoeden dat die iets voor de temperatuur kunnen betekenen. De hitte blijft. Dus toen naar de receptie. De man die onze koffers naar boven had gebracht (hiervoor had hij witte handschoenen aan gedaan) ging met me mee, de handschoenen weer aantrekkend. Ook hij draaide aan de knopjes, zei ‘okay’ en vertrok weer. Na 5 minuten was hij er weer, nu met een ventilator! Het is tenslotte 18 december……. dus de ventilator brengt ons koele lucht deze winter.

Vanmiddag zijn we even Osaka in geweest. Een cultuur shock!!!

Okonomiyaki is te omschrijven als een hartige pannenkoek. Een pannenkoek waarop een laagje kool wordt gelegd, gevolgd door bv inktvis, een sausje, eventueel nog een groente met als slot weer iets stevigs met bedekt met mayonaise, tomatensaus en wat groen strooisel. (onbekend wat). Het geheel wordt op een hete plaat gebakken en daarna geserveerd en dan snijd je er met een mes stukken af die daarna met de stokjes worden opgegeten……….zonder dat er stukjes vulling tussen uitvallen. Dit lukte ons aardig, na 10 weken o hasji (stokjes) training.

En wat wandelend door het centrum (eindelijk een soort centrum) van Osaka zagen we veel gokhallen met daarin veel mensen, veel winkels en mensen met tassen vol, want ze houden hier erg van kopen, kopen en kopen. Er zijn hier veel restaurantjes en kleine eettentjes. Die zijn we vandaag (donderdag) maar eens gaan uit proberen.

Vandaag, donderdag 19 december hebben we eerst een enorm aquarium bezocht waar je onder en langs vissen uit de hele wereld kon lopen.

Daarna hebben we de grootste departement store (warenhuis) van Osaka bezocht. Ik geloof dat de voedselafdeling net zo groot is als de hele Beijnkorf bij ons. En het was er enorm druk. Voor sommige afdelingen stond een lange rij. Wij kochten hier (weer) handdoekjes. Een rugzak vol met handdoekjes inmiddels, want ze zijn zo leuk hier.

Tenslotte zijn we naar een food market gegaan waar we van alles zagen en sommige hapjes geprobeerd hebben.

Het was heerlijk dus!

En toen was het met de metro terug naar het hotel.

Het is inmiddels avond geworden en ik ga inpakken, voor de laatste keer want morgenochtend vertrekken we weer naar huis.

Het zit er echt helemaal op!