Het Pad in superlatieven

Het mooiste
Het mooiste was toch wel het het veranderen, elke dag weer van:
Het landschap: steile rotsen, diep uitgesneden dalen, glooiende heuvels, bossen, weiden, bouwland.
De zee: zeegroen, donker grijs, staalblauw, doodstil, hoge golven.
De lucht: met 'Nederlandse' wolken, regen op komst, laaghangende bewolking, stralende zon.

Maar het allermooiste moment was voor mij op 16 mei, op weg naar Perranporth. Het was een lange dag en er was regen voorspeld. Die bleef eerst weg. Maar het begon al snel, eerst druilerig, te regenen. Ik passeerde de plek waar je het restaurant van Jamie Olivier kon zien liggen:

Daar heel diep beneden lag het restaurant. Een paar uur later kwam ik aan in Newquay, een typisch Engelse badplaats, in de regen, brrr. Daar was ook het restaurant van Rick Stein, nog zo'n beroemdheid die ik niet kende, maar het was te vroeg voor fish and chips, beroemde tv-kok of niet, fish and chips staat op het menu. Inmiddels was de regen niet druilerig meer maar zette flink door. Rond 2 uur werd het even droog en kwam ik aan in Holywell. Ik dronk thee in een pub en alles droogde weer op. Het was nu nog 6 miles naar Perranporth. Na eerst een stuk door de duinen gelopen te hebben kwam het pad uit op een diepe trap naar een enorm strand. Het was mistig en ik kon niet zien of er aan het einde van het strand ook een trap was. Ik zag wel dat het eb was. Dus naar beneden.
En daar beleefde ik misschien wel het mooiste moment, daar bijna alleen op dat enorme strand, met zachte regen, mist en de golven die ruisden. Ik moest 5 km over dat strand lopen en het was schitterend, zo haast opgenomen te zijn in de natuur.

De volgende dag liep ik hoog op het klif verder. Met nog een laatste blik op dat prachtige strand.

De natste? De langste? 13 mei: Het was me in ieder geval een dag……

11 mei kwam ik in een mistig Tinangel aan. Ik de verte schemerde het kasteel me tegemoet.

12 mei werd er ook regen voorspeld, dus heb ik alles weer in plastic verpakt en ben met prachtig weer vertrokken.
Halverwege de dag kwam ik in Port Isaac aan, en heb hier heerlijk met vissoep gelunched. Daarna weer op weg. De lucht betrok en trok dicht. Het boekje gaf een kortere route aan, door een weiland. Met het oog op het weer besloot ik deze route te nemen. In het weiland aangekomen stortregende het en was er nauwelijks een hand voor ogen te zien. En er stonden weer koeien, die ook nu weer enthousiast naar me toe kwamen. En ze volgden me, weliswaar op gepaste afstand, maar toch. Een 'uitgang' van dit pad kon ik niet vinden, dus ik ben terug gegaan en besloot over de weg naar Polzeath te gaan. Het was een stukje om, maar er waren geen glibberige weilanden, koeien of gladde paadjes op het klif.
Het bleef regenen die dag.
13 mei bedacht ik me dat ik ook nu alles over het pad moest doen, dus ben ik met de bus terug gegaan naar Port Isaac. Het was prachtig weer, dus daar aangekomen rustig foto's gemaakt en een kopje koffie op het terras.

Ik had toch een beetje een ontspannen gevoel – het zou een heerlijke en rustige dag worden/blijven.
De tocht via het pad naar Polzeath was prachtig, ik ben blij dat ik dat gedaan heb.

Uitzicht op Port Isaac

Vlak voor Polzeath

Ik dacht dat het 5 km zou zijn naar de ferry ………. maar dit waren er 7 (miles) en opeens realiseerde ik me dat die boot natuurlijk niet altijd zou varen, en las ik in de gids, hij voer alleen bij vloed. Als het eb was moest je 10 miles omlopen.
Maar het was vloed en ik was op tijd voor de boot.

Daar aan de overkant ligt Padstow, waar ik dacht er een hotel gereserveerd te hebben. Het weer sloeg in ieder geval weer om, en toen de veerboot aan de overkant was aangekomen regende het. Ik ben direct naar de plaatselijke VVV gegaan om de route naar het hotel te vragen. Het meisje keek bedenkelijk, dat was nog wel 'een uur lopen'. Ze tekende de route op een plattegrondje en daarmee ben ik op weg gegaan. Het was inmiddels 4 uur en tea-time! In het meest truttige etablissement (een ander woord is er niet voor te zeggen) heb ik een uitgebreide high tea genomen, met alles er op en eraan. Rond 5 uur ben ik op weg gegaan, het was tenslotte nog maar een uurtje……..na dat uur kwam ik (met alleen maar met regenjack aan) drijfnat in een soort 'middle of nowwhere' terecht, daar ben 4 keer over een hekje geklommen, (dacht natuurlijk zeker te weten dat ik goed was) en ben naar elk huis in de zeer wijde omtrek gegaan, in de hoop dat daar het hotel was.
Rond 7 uur kwam ik drie aardige jongens tegen, die het hotel gingen googelen………. het was aan de andere kant van het schiereiland, en er ging een weg naar toe! Daar kwam ik rond 8 uur aan, net voordat het donker werd. De keuken was niet meer, afgebrand…….. maar ze hadden een douche, een warme!
De volgende dag scheen de zon weer, en was er een ontbijtje in the beachcafe, aan zee (natuurlijk).

Het beachcafe in Trevone

Het hoogste

Er waren twee 'higest cliffs':
The Great Hangman bij CombeMartin en de High Cliff tussen CrackingtonHaven en Boscastle.

Zicht op de Great Hangman vanaf de Little Hangman. De beklimming hiervan was niet zwaar (steil), ware het niet dat ik er op het einde van de dag aankwam en dat er veel valsplat te gaan was. Tussen de kleine en de grote Hangman is een diepe vallei, die doorkruist moet worden, waarbij het pad over een beekje gaat. The Great Hangman is het hoogste punt van het pad en 1 van de hoogste punten van het land.