Kushinagar (India)

Gisteren ben ik in Sonauli de grens met India overgegaan. Sonauli is een echte grensplaats, maar ik heb er geen bank of atm gezien. Wel werd me diverse malen geld te wisselen aangeboden, maar dat was dus niet nodig.

Bij deze poort is het douane kantoor van Nepal, er was een groep van 40… Koreanen voor me, waarvan er een ook nog vergeten was het visumaanvrage formulier te tekenen, en het zoeken naar hem vertraagde de voortgang. De sfeer in het bureau was uitgelaten, 40 keer de visumkosten, de mannen konden hun geluk niet op en in de blijdschap kreeg ik, als vertrekkende, snel ook ‘even’ het stempel.

Daarna liep je door de poort, naar de volgende poort waarop staat ‘Welcome in India’ en moest ik eerst door ‘poortjes’, zomaar midden op straat, werd ik gefouilleerd en moesten de mensen voor me al hun bagage uitpakken. Maar ik gelukkig niet. Achter dit al was het Indiase douanekantoor, met de gebruikelijke chaos en puinhoop. Er stond een computer, die na intoetsing van mijn gegevens mijn visum aanvrage + foto! vertoonde. Ik mocht het land in.

Daar de bus naar Gorakhpur genomen, waar ik moest overstappen op de bus naar Kushinagar.

Hier is de bus nog leeg, hij zou snel erg vol worden. En hij was ook veel viezer dan op de foto.

In Kushinagar werd ik bij de hoofd (en enige) straat afgezet en was het nog een korte wandeling naar het hotel. Daar is het nu een enorm lawaai op de gang. Dus ben ik er even naar toe gegaan om te vragen ‘what is happening?’ ‘Cleaning! zei een van de mannen opgewonden, tourists are coming from Taiwan, we have to clean’. Laten we maar hopen dat er vaak toeristen komen, hier in Kushinagar.

Het plaatsje ademt een heerlijke rust uit. Er zijn 3 plekken te bezichtigen en er is een interpretate centre. Hier wordt een documentaire vertoond over het leven van de Boeddha en zijn sterven. Dat was hier in Kushinagar. En dus zijn er weer veel groepen zeer gelovige pelgrims.

Dit is de grote en belangrijkste stupa die staat op de plaats waar hij gestorven is en naar het Nirvana vertrok.

Hierbinnen ligt een groot beeld van de liggende Boeddha. De sfeer is hier gelovig en geëmotioneerd. Er braken zelfs enige dames in luid snikken uit. Aan de kant zitten monniken, die (alweer) geld krijgen.

Er zijn veel groepen uit veel landen. Eerst loopt men enkele keren rond de stupa, dan (als er plaats is) gaat de groep naar binnen, offert, legt het kleed over het beeld (dit wordt er even later weer door monnik afgehaald) en gaat zitten in meditatie verzonken. Het is een komen en gaan. Hier komt een groep zuid Koreaanse nonnen aan.

De kwaliteit van het beeldhouwwerk van de beelden, laat veel te wensen over. Zeker als je het vergelijkt met het prachtige beeldhouwwerk op andere plekken uit de tijd van de Boeddha.

Maar de sfeer is erg sereen, ik kan me hier er wel iets bij voorstellen, de Boeddha trekkend door dit gebied, met als het uiteindelijk einde van zijn leven hier in Kushinagar.

Naast de plaats waar hij gestorven is, is er ook nog de plek waar hij voor het allerlaatst water dronk. Wederom geen al te bijzonder beeld en het staat achter tralies.

Tenslotte is er de stupa gebouwd op de plek waar hij gecremeerd is. Perhaps zegt het Indiase bord. Want niets is echt helemaal zeker hier.

En liggen er her en der verspreid in het gebied opgravingen van kloosters, stupa’s enz.

En zo heeft ieder zijn eigen geloof, ook de boeddhisten hier uit Vietnam, Myanmar, of Sri Lanka, ze hebben allemaal hun eigen echt ware geloof en ze hebben geen contact met elkaar, laat staan over hun geloof. Ieder het zijnde, of hare. Gecreëerd of verteld.