Naar Faizabad

Ik wilde eigenlijk morgen deze pagina over Faizabad/ Ayodhya maken, maar omdat de dag anders liep dan gepland en het een leuke dag werd hierbij het verslag.

Ik ben al vroeg naar Highway28 vertrokken om daar een bus op te pikken (of beter om door een bus opgepikt te worden) en was daar enigszins bezorgd om. Ik stap het liefst in een bus bij het beginpunt, dan is er plek, vaak vooraan en kun je de bagage kwijt. Als de bus eenmaal rijdt, zit hij vaak vol, of helemaal vol. Je moet dan vaak snel instappen en waar kun je dan zitten?

Nou ja, alle zorgen voor niets. Er stopte snel een bus, die was helemaal vol, maar ik kon op het bankje bij de deur van de kaartjesverkoper zitten.

In Goktapur moest ik overstappen. De volgende zorgen. Zachtjes uitgedrukt is het busstation een puinhoop. Op de heenreis had ik een uur met een groepje mensen de bus naar Kushinagar lopen zoeken. Maar ook dit ging nu anders. De kaartjesverkoper had me al gevraagd waar ik naar toe ging (waar ik vandaan kwam begreep hij niet Nederland?? En ook ‘Cruyff’ helpt niet meer), maar waar ik naar toe wilde, ja nu kon hij iets voor me betekenen. Bij aankomst in de chaos wees hij me op een al rijdende bus, ‘Faizabad!’ En maande spoed. Dus snel uit de bus en op naar de volgende. Gelukkig kwamen er meer mensen uit mijn bus en stopte de andere even. Ik werd weer naar binnen gehesen en naast een hoopje doeken gezet, waarin een heel oud gerimpeld vrouwtje zat.

Ze reisde met 2 jongemannen, die aan de andere kant van het gangpad zaten en mij maar meteen in de zorgen meenamen. Toen ze in Faizabad allemaal uitstapten bleek dat ze nog maar net kon lopen.

In Faizabad op naar het hotel dat ik via internet gereserveerd had. Daar wist men van niets. Een gesprek volgde en uiteindelijk kreeg ik de enig nog beschikbare kamer tegen de zelfde prijs als die van het internet enz. Het bleek een heerlijke, schone kamer te zijn. Toen ik om een handdoek ging vragen en meteen ook mijn complimenten over de kamer uitsprak, brak het ijs bij de receptie. Zij wilden me perse naar een bruiloft brengen, hier in de grote zaal. Ik voelde me wat opgelaten, een ongenode gast direct uit de bus, vies en stoffig. Maar nee, natuurlijk was ik welkom!

Dus wat hier volgt is een kleine reportage van de bruiloft.

Bij mijn binnenkomst zitten de familie en vrienden van de bruidegom aan de ene kant, die van de bruid aan de andere.

Op het podium vindt het ritueel plaats. Het was me eerst niet helemaal duidelijk wie de bruidegom was, maar de man met het mutsje is de geestelijke, die zong. Dit ritueel duurt ongeveer een uur.

Daarna trekt de bruidegom zich terug om zich te verkleden en wordt de bruid door haar moeder en familie de zaal binnengebracht.

Zij gaat ook op het podium zitten en alle vrouwen uit de zaal voegen zich bij haar. De mannen storten zich nu op het lopend buffet, en ik mocht, nee moest natuurlijk mee.

De vrouwen geven de bruid allemaal geschenken of geld.

’

Tenslotte komt de bruidegom weer terug in de zaal en wordt door de mannen gefeliciteerd.

Hij gaat ook op het podium, naast de bruid staan en de moeder van de bruid komt nu met een zilveren schaal vol voorwerpen, waaronder de ringen. Deze doet men bij elkaar om, en dan is het paar getrouwd.