There be Blue birds over…….

The white cliffs of Dover….. zong Vera Lynn vanochtend op de tv. Ze is 101 jaar oud en op de laatste foto die werd getoond zie je een oude, breekbare en sterke vrouw. Er is een dispute over een onderscheiding die ze nog niet heeft gekregen. Het fijne heb ik niet begrepen, maar van mij mag ze elke onderscheiding krijgen die er is. Zo zag ik haar op de tv op een motor door de woestijn rijden. Op naar de forces. Zouden ze hier ook een kwetsbaarheidstest hebben? Laat ze het maar niet horen denk ik, dan pakt ze haar motor en komt. (Maar ik begrijp dat het in sommige gevallen goed is, maar Oo, Oo wat een ingewikkeld onderwerp en wat kan het kwaad in verkeerde handen)

Maar de lucht is blauw vandaag (deze zin komt verder in bovenstaand lied voor) en de peace in the world nog ver te zoeken helaas. Dus laat ik er verder maar over op houden.

Omdat ik nu al 3 dagen veel, eigenlijk alleen maar gelopen heb, en omdat Pencanze een mooi museum(pje) heeft, ben ik daar vanochtend naar toe gegaan.

Ik was te vroeg, maar er was een mooi park bij het museum met een rememberancegarden. De 1e Wereldoorlog, the Great War, zoals ze hier zeggen. In het kapelletje lagen de lijsten van alle gestorvenen uit Penzance, met een aparte lijst van de doden van de slag bij de Somme. De regimenten werden samengesteld uit de jonge mannen uit een dorp, een stad. Dus als een regiment een slag verloor, waren allen uit die ene stad dood. Elk dorp, dat ik passeer, hoe klein ook heeft een monument.

In het Penlee museum wordt het werk getoond van de schilders van Newlyn. Een plaats waar vanaf 1880 tot het begin van de 20ste eeuw een schilderskolonie was.

Een detail van een portret van Rhoda, gemaakt door Harold Harvey.

Er is nu een tentoonstelling van schilderijen over het werken met de visserij. Armoede, verschrikkelijke armoede is er door de schilders vastgelegd.

Daarna ben ik met de bus(!!) naar Marazion gegaan. Het was 5 mijl over de weg, en ik dacht zo dat ik gisteren wel voldoende weg was gegaan.

In Marazion of beter gezegd tegenover dit plaatsje ligt Saint Michaels Mount. Een klein eilandje, met een pad aan het vaste land verbonden en op het eilandje staat een kasteel.

Het is als klooster in de 12e eeuw gebouwd, nu een grote trekpleister met het bronzen beeld van Sint Michael die de duivel heeft verslagen. (Maar het beeld was helaas in renovatie). Je kunt er nu eten en winkelen (wat anders?). Er is ook een tuin en bron, die voorspellende krachten heeft. (Zegt men). Bij eb kun je er naar toe lopen, bij vloed gaat er een bootje.

Het silhouet van het geheel, zo in het water is schitterend.

En daarna moest er weer gelopen worden. Het landschap is iets glooiender geworden, iets minder klif af – klif op, en de zee blijft zichzelf, altijd mooi, altijd weer anders.

Ik slaap in een soort Engels van der Valk hotel, met dito restaurant. Ik realiseerde me dat het lang geleden was dat ik daar gegeten heb. (Maar dat is niet erg, zo bleek)