Weer zo’n dag

Vanochtend kon ik voor Engelse begrippen vroeg ontbijten (kwart voor acht) en zo kon ik al om half negen vertrekken. De weersverwachting was dat het in de loop van de dag zou gaan regenen. En volgens het boekje zou vooral het eerste gedeelte severe enz zijn.

Het werd een tocht van modder ( ik beschouw mezelf nu als expert, ik kan snel de zak- (hoe diep), de plak- (hoeveel blijft er aan de schoenen hangen) en de combinatiefactor (zakken en plakken) inschatten; klimmen ( soms dacht ik dat ik nu zo naar de gevorderden klimcursus van de bergsportvereniging door kan); weer prachtige uitzichten en een kleine ( naar mijn idee vrolijke) achtervolging door jonge stieren. Ik kan dus nu ook weer snel over hekken klimmen. Maar zijn ze niet lief!

En er lag een slang op het pad (hield ook van de modder) van ongeveer 30 – 40 cm lang, ik kon zijn open kaken met dat tongetje duidelijk zien. Hij was gelukkig ook bang voor mij en verdween snel.

Soms ging het pad over grote keien.

Om 12 uur kwam ik in een kleine baai en daar waar het pad ‘normaal’ werd stond een waarschuwingsbord:

Dat was attent van de counsel of Cornwall, een waarschuwing aan het einde. En vooral dat ‘uneven’ daar had je wat aan! Maar er was meer in deze baai, er was een terrasje! De terrasbezoekers bespraken het toch wel vele klimwerk. Iedereen had het zwaar gevonden. (Dus ik wil maar zeggen…..)

Daarna waren het nog twee kliffen op en neer naar Mousehole, dit bleek een ‘grote’ plaats te zijn. Ondertussen begon het zachtjes te regenen. Vanaf Mousehole ging het pad 3 mijl naar Newlyn, een plaatsje waar ik me direct thuis voelde. Een prachtige haven, winkels met scheepvaartartikelen, de visafslag, visrestaurants enz.

Ik had een b&b gereserveerd ergens ‘het land in’. Ik had het kaartje nauwkeurig bestudeerd en op een briefje de route geschreven. Maar met die googlekaartjes heb ik geen idee hoever de afstanden zijn. Het bleek dus ver te zijn. Ik moest naar de Sancreedroad. Na lange tijd lopen, het bleken 5 mijl (en het was harder gaan regenen en waaien) stond ik bij de Sancreedkerk, in het plaatsje Sancreed – 5 huizen. Geen van allen een b&b. Eigenwijs ging ik op de zijwegen zoeken en pas na een half uur bedacht ik me dat ik kon bellen!

Er kwam een oude stem aan de telefoon. Na lang gepraat bleek ze dat ze me niet op 1 maar op 11 mei had geboekt, en nu geen plaats had. Ik verlangde ondertussen al hevig naar iets meer bewoning dan dit en naar al die vis in Newlyn die ik had gezien. Daarna sprak de stem aarzelend dat ze nog wel een kamer had. Ik vroeg waar de b&b nou was. Het bleek nog 1,5 mijl verder te zijn. Dat gaf de doorslag. Het zou zo morgen wel weer heel ver lopen zijn, eerst terug naar Newlyn om dan het pad te vervolgen en antwoordde dat ik liever nu terugging naar Newlyn, laat alles maar. (Bij aankomst hier had ze me snel gemailed met haar excuses, ze had de datum niet goed gelezen).

Dus 5 mijl terug naar Newlyn en bij de eerste de beste pub heb ik gevraagd of ze een kamer hadden.

En daar zit ik nu heerlijk, na een lekker visje met een glaasje wijn en een warme douche op bed. Buiten ‘waait de wind om het huis’ en regent het, de kachel is aan en met mij is alles goed. (Zolang ik maar niet de benen gebruik)

Morgen is er weer een dag.