The sea, the sea

Pedween (waar ik sliep) ligt in het hart van de voormalige mijnbouw en het gebied rond de Geevormijn is nu cultureel erfgoed.

Het is het grootste van Engeland met zijn 67 acres. Het coastpad loopt er door en zo liep ik 2 uur over dit gebied.

Ofschoon de folder het haast voorstelt als een pretpark ‘Get interactive in our Hard Rock Museum’ hangt er nog een bijzondere sfeer op het terrein.

Het was weer ‘fris’ (laat ik het daar maar op houden) en het waaide hard ‘s ochtends om half 9. Dat gaf prachtige luchten, maar ik moest soms mijn bril vasthouden uit angst dat hij weg zou waaien.

Op het terrein zijn veel routes uitgezet en is het coastpad slecht te vinden. Zo raakte ik op een pad waarbij het echt klimmen werd, en ik zag mezelf al hangen daar aan het klif, boven de bulderende golven. (En dan nog die bril die wegwaait). Er kwam een andere wandelaar aan, samen hebben we getwijfeld en besloten dat dit pad echt niet het goede kon zijn. Met het zoeken naar het pad ging veel tijd verloren, maar zo kon ik alles wel goed zien.

Cornwall leefde van de mijnbouw, voorzover je dat leven kunt noemen. Het was enorm zwaar en levensgevaarlijk werk. Soms zie je de kleine huisjes nog staan waar de arbeiders in woonden.

Hierna liep ik langs Cape Cornwall.

En was er weer veel zee, die heerlijke zee, heel dichtbij.

Ik kon weer een groot stuk over het strand lopen (dat vonden vooral de blote voeten heerlijk). Het water was steenkoud en de stroom was sterk. Toen ik in een geul stond werd ik haast omvergetrokken door de opkomende vloed. Om te herstellen heb ik in Sennen Cove (na ruim 4 uur de eerste plaats met ‘refreshments’) een zalige krab (verse!) sandwich gegeten.

Het pad ging verder naar Landsend, eindelijk Landsend! Het is me niet duidelijk geworden waarom dit zo heet. Ik dacht dat dit de uiterste hoekpunt was, waar je ahw ‘de hoek omgaat, richting oosten, maar dat punt komt later. En is helaas door mij niet opgemerkt. Maar goed Landsend.

Die mevrouw poseerde voor haar man, ze zei nog sorry tegen me (alsof iets deze foto zou kunnen bederven en ze heeft tenslotte, met haar man, in een auto deze plaats bereikt!) Ik heb voor mijn tante hier een kaart gekocht. Het meisje uit de winkel vroeg of ik er een Landsend-special-sign op wilde. Ik begreep dit niet en vroeg waarom? Ja, dat wist ze bij nader inzien ook niet.

Toen ik door het poortje weer terug naar buiten liep, stond ik opeens weer in deze wereld:

Het pad ging door en kwam uiteindelijk uit in Porthcurno, waar het Minacktheater staat. Aan het begin van de vorige eeuw door een vrouw gebouwd. Er werd gerepeteerd voor een toneelstuk dat speelt in de 1e Wereldoorlog, maar wordt pas over enkele dagen opgevoerd. Ik had het graag willen zien. Maar ja, als alles goed gaat dan ben ik alweer ettelijke mijlen en ervaringen verder.

En is Porthcurno met het Minacktheater alweer geschiedenis.