Bijna kapot

Het was vandaag een zware dag, het boekje had al gezegd ‘streneous’ en gaf 7 uur voor de 22 km, ik deed er 9 uur over. (Met extra km naar Zennor, voor een kopje koffie en 1,5 mijl extra naar Pendeen).

Het is vandaag niet voorgekomen dat er 10 meter normaal, redelijk vlak (het mag omhoog of omlaag gaan) pad was.

De dag begon met een wandeling langs het haventje van St Ives, daarna het laatste zicht op deze plaats. En ik weet nog, vorig jaar toen ik hier aankwam en mijn tocht beeindigde, toen zag ik dit schiereilandje met het kerkje en dacht, ‘ ik wil doorlopen’ – en nu doe ik dat.

Het pad was per definitie rotsig, met afwisselend: enorme stenen waar over heen geklommen moest worden (maar gelukkig niet op 5000 meter hoogte), modder, variërend van waterpoeltjes tot beekjes, koeien op het pad (dat al ernstig blubberig was), stieren op het pad (dat toen al onbegaanbaar was), hevige rukwinden (terwijl ik op een van die keien balanceerde om niet in een poeltje te stappen) – van die dingen dus.

En soms was ik het pad even kwijt.

Af en toe lagen er ‘stap-stenen’, erg handig maar ik vroeg me af, wie heeft in hemelsnaam die stenen hier naar boven gedragen en zo keurig neergelegd?

Maar het zicht was weer prachtig.

En het weer!! Hulde aan het weer, zon, wat wolkjes, eigenlijk dus prima wandelweer, eigelijk…… het was natuurlijk een prima wandeldag! Maar een zware dag. Mijn voeten zijn erg blij dat ze niets meer hoeven…….. vandaag.

Ik heb gisteren een man ontmoet die het hele pad loopt (in 1 keer van Minehead naar Poole) in zijn strijd tegen de kanker. Ik heb nog niet durven vragen hoe ziek hij is. Ik sprak hem zojuist in de pub waar ik eet: ‘it was a very difficult day today, wasn’t it love’ zei hij. Hij heeft zijn bagage hierheen laten vervoeren, maar wil, moet? het morgen zelf dragen.

En nu zit ik in de North Inn. Ik heb een heerlijke kamer, een wasje gedaan, gedouched, het haar gewassen en fish & chips gegeten. (Met erwten). Erbij een glaasje wijn, dat niet veel voorstelde en een kopje filterkoffie toe, omdat het zondag is. Op zondag staat het espresso – apparaat uit en duurt het een half uur voor het is opgewarmd. Men heeft mij nog willen uitleggen waarom dit is, maar dat was op dit moment te hoog voor me gegrepen.

Naast me aan de gemeenschappelijke tafel zit een echtpaar, waarvan de man de gehele tijd aan het woord is, en de vrouw deze avond verdrinkt met een fles wijn en een glas, dat nooit lang gevuld op tafel staat.

Tegenover me zitten twee Nederlandse jongemannen, problemen met de relaties, tja de jeugd. Om dit alles te vergeten hebben ze een schaal met patat op tafel.

En verder is hier een biljart, met biljartende mannen (zij maakten space toen ik hier naar-binnen-viel) en hangen er aan de muur foto’s van weleer: de mijnen. Ik loop deze dagen door het vroegere mijngebied, overal staan nog ruïnes van de mijngebouwen en staan er bordjes met waarschuwingen dat er in dit gebied nog mijnschachten zijn, je loopt hier dus op eigen risico! (Het uitroepteken is van de bordjes). Maar toen had ik de koeien, de modder, de keien, de stieren, de beekjes al gehad en maakte het me eerlijk gezegd niets meer uit.

De jonge man aan de overkant besluit dat het ‘toch uit moet worden gemaakt’, de vrouw naast me haalt het nog net een patatje in de saus te dopen en het daarna in haar mond te stoppen en haar man praat nu over tandpasta.

Het wordt tijd, nee het is tijd om naar mijn kamer te gaan.

Ps dank voor jullie reacties, ik kom nog een keer terug op het Gaiahouse.