Isn’t it a beautifull day?

Ik geloof dat iedere Engelsman of vrouw me dit vroeg vandaag, daar herken je de buitenlandse toerist aan, die vraagt niets. En dan vroeg ik het maar. Want het was een prachtige dag, de zon scheen en de temperatuur werd aangenaam; in principe zou ik 6 uur ‘easy’ lopen; en ik zou de meest zuidelijke punt van Engeland bereiken: de Lizard.

De kamer in de premier inn (de Engelse versie van ‘van der Valk’) was heerlijk, met een bad ( wat een weldaad voor mijn spieren!), een tv, koffie en thee, enz. Het avondeten heb ik doorstaan, en het ontbijt was ‘as much you can eat’.

Ik nam porridge, verse fruitsalade met Griekse yoghurt en een gebakken eitje op een geroosterde ‘brown bread’ (brood is niet hun sterkste kant, het wordt gelukkig geroosterd, dan stelt het nog iets voor). Daarna viel mijn oog op de chocolade croissantjes. Die waren dus ook heerlijk.

Ik kon al heel vroeg ontbijten, dus ook vroeg weg. Dat was een geluk want het pad werd twee maal onderbroken ivm onstabiele kliffen. Geen wonder, de zee (of beter gezegd de oceaan) beukt hier op het land.

Er kwamen dus 2 uren extra lopen bij. De eerste keer ging de omleiding door een prachtig bos met tot mijn grote vreugde bedden vol ‘Blue bells’ een prachtig blauw bloemetje, soms is de hele grond ermee bedekt.

Het lukt niet om de foto van de Blue Bells te importeren, daarom deze, die zijn ook mooi.

Omdat de eerste diversion nogal lang duurde en mijn oriëntatievermogen niet echt ontwikkeld is (zonder kaart kom ik nog wel eens op hetzelfde punt uit als waar ik begon) vroeg ik aan een voorbijganger of dit pad naar het coastpath leidde. Een lieve, zachte man die me met zijn telefoon de weg wilde duiden. Hij werd boos door zijn vrouw (?) tot de orde geroepen. Ze liep met nog twee mensen en in totaal 4 grote levendige honden een stukje voor me. De man droop af. Enige minuten later, na moed te hebben gevat kwam hij terug en begon zijn verhaal af te maken. Nu kwamen de honden ook mee, levendig, ik zei het al. Vol vreugde sprongen ze tegen mij, tegen elkaar en tegen de man op. De poedel bleek bij de vrouw te horen, Rosie werd op een alleraardigste toon terug geroepen, ik kreeg een blik alsof het bijna mijn schuld was dat de hond zo rond sprong. Ik heb de man maar snel bedankt, scenes uit een huwelijk….. met hond.

Daarna bereikte ik al snel het pad dat inderdaad prettig begaanbaar licht steeg of daalde. De tocht voerde door een enorm natuurgebied ‘The Lizard’. Ik heb weinig verschil met voorgaande dagen gemerkt. Het bleef mooi. Alleen stond er nu af en toe een bord met uitleg over de begroeiing en de populatie. En de modder bleef ook. Af en toe stonden er poeltjes met water waar al wat kroos op groeide.

Tenslotte bereikte ik mijn doel van vandaag: the Lizard. Op het mooiste punt zat een jongeman, alleen maar te zitten. Dat had je in India ook, net op dat plekje met dat mooie doorkijkje, een hangjongere, wil ook op de foto, of jouw foto bederven, denk ik dan. (Waarschijnlijk heb je ze zo overal, het is de leeftijd)

Aan deze jongeman vroeg ik of hij een foto van mij wilde maken (ik dacht, ik zet hem in een andere rol). Dus hierbij: op het zuidelijkste puntje van Engeland.

De jongen bleek in een (ik hoop) kleine depressie te zitten, kwam uit Duitsland en wilde rust en nadenken en mij hier alles over vertellen. Ik heb geluisterd en ben daarna naar mijn b&b gegaan, daar staat het hier vol mee. En twee pubs en twee souvenirwinkels. Lizard lijkt me geen plaats om van een depressie af te komen. Maar de natuur is hier weer schitterend. Morgen mag ik weer door.