Een afspraak bij de Jama Mashid moskee 31 januari

Vanochtend heb ik een wandeling door de oude stad gemaakt onder begeleiding van Roshan, een ex dakloze. Hij is op 8 jarige leeftijd van huis (in Bihar) weggelopen en is via allerlei omwegen op het station in Delhi aangekomen. Daar heeft hij 4 jaar gewoond, raakte verslaafd aan lijmsnuiven en scharrelde zijn bestaan elke dag weer bijeen met zware hand- en spandiensten.

Hij is ‘gevonden’ door de Salaam balak trust, een ngo die werd opgericht naar aanleiding van de film Salaam Bombay die over straatkinderen gaat. (Wat was dat toch een mooie, indrukwekkende film)

We hebben 2 uur door de steegjes gelopen, waar mijn vader (van oorsprong elektricien) waarschijnlijk nadat hij eerst even wanhopig werd, direct aan het werk zou gaan.

we maakten een teastop onderweg met het plaatselijk ontbijt. De oranje-bruine massa leek me een soort chutney (het leek erg veel op een chutney zoals ik hem maak), smaakte ook zo, maar is een soort griesmeelpap. En er werd weer chaat geserveerd. Het smaakte allemaal heerlijk. (rechts staat de gid Roshan)

Onderweg bezochten we verschillende bedrijfjes, waar vaak kinderen werkten. Veel werk wordt nog met de handen gedaan.

Ondertussen vertelde Roshan me zijn geschiedenis en zijn toekomstplannen. Hij wil naar Amerika. Ik vond het prachtig. Ik hoop echt dat zijn dromen of een gedeelte daarvan zullen uitkomen, en vooral dat hij zijn positieve houding in de toekomst houdt.

De wandeling eindigde bij 1 van de opvanghuizen, waar ik jammer genoeg geen kinderen kon zien, want die waren -logisch- naar school.

’s Avonds gaat er regelmatig een busje van het huis langs de plekken waar de kinderen zich ophouden. Dit is vooral bij het station. De kinderen worden overgehaald mee te gaan. Sommige kinderen zijn verslaafd, sommige zitten in de prostitutie. Op dit moment wonen er 105 kinderen in het huis. Ze krijgen er onderdak, voedsel, worden op een school ingeschreven en gaan in een afkick behandeling indien nodig. Het jongste kind was 4 (slik) jaar. Wat moet dit kind in zijn korte leventje al niet hebben meegemaakt.

Van buiten zag het gebouw er mooi uit, van binnen was het erg verwaarloost. De kinderen sliepen op slaapzalen, er was een grote keuken met canteen en een gemeenschapsruimte.

Daarna ben ik ’s middags met de metro naar het Nationaal Museum gegaan. Voor de metro heb je een plastic ‘muntje’ nodig waarop het bedrag staat dat je voor een bepaalde afstand nodig hebt. Voordat je het metrostation binnen gaat is er een veiligheidscontrole (met een poortje, de bagage wordt gescand, enz) en voordat je het perron op gaat is er nog zo’n ronde. Op het perron bleek er een speciale wagon ‘for women only’ te zijn. Vlak voordat de deuren dicht gingen wilde een echtpaar nog even snel in stappen. De man kwam klem te zitten tussen de deuren. Ondertussen was hij al gesignaleerd door een bewaker, die schel op een fluitje blies. Arme man, hij kwam niet echt gevaarlijk over, maar werd met harde hand uit de wagon verwijderd. Ik moest even denken aan het moment dat ik onwetend in de ‘mannenwagon’ in de metro in Teheran stapte. De man naast wie ik ging zitten stapte op en ging een bank verderop zitten. That was it.

In deze dameswagon zaten bijna allemaal jonge vrouwen in spijkerbroek. Ik heb 3 zgn kurta’s (een soort jurk met splitten aan de zijkanten) geteld. De metro is duidelijk een luxevervoermiddel, maar voor mij goedkoop omdat er geen ‘toeristenprijs’ voor berekend wordt. En je hebt dat gedoe over de prijs niet.

Maar wat is het lichamelijk werk hier toch goedkoop en zwaar en wat moeten die riksja en tuktuk mannen toch elke dag weer sappelen om die dag door te komen.

In het museum heb ik de halve middag in het museum’cafe’ (een soort barak) zitten praten met een nederlandse man die hier onderzoek doet (sociale geschiedenis) en een indiase jongen die duits spreekt en de president een ‘vibrant man’ vond. We zaten herhaaldelijk op verschillende golflengtes, maar wilden echt met elkaar in gesprek en dat is mooi. En die Nederlandse man woonde hier al enkele jaren, dus wist veel.

Maar wat betreft de moslims: ‘die waren India 700 jaar geleden binnengevallen en waren dus geen echte Indiers, het land zelf was de afgelopen 700 jaar door verschillende volken bezet, dus nu moest India zichzelf weer worden’.

Nou, dat geeft voldoende gespreksstof. Net als in het museum, dat ik daarna bezocht, was ik weer heel blij met alles wat ik wist, en realiseerde ik me ook weer hoe weinig ik weet.

Genoeg stof tot nadenken dus weer.

Het museum zelf heeft een prachtige collectie. Het was in verbouwing, de afdeling oudste geschiedenis (3000 jaar geleden) was vernieuwd.

Allahabad 1 februari

Vannacht ben ik met de trein naar Allahabad gegaan. De trein vertrok op tijd! (En kwam met 2 uur vertraging hier aan). Ik was natuurlijk te vroeg op het station, dus het was toch nog lang wachten. s’Nachts slapen er veel mensen op en rond het station. Sommige omdat ze er ‘wonen’, anderen wachten hier op hun trein. Er lopen straathonden tussendoor. En daar sta je dan met je koffertje.

Eenmaal in de trein ben ik direct in slaap gevallen. Vanochtend werd ik al vroeg gewekt door de chai-walla’s, jonge mannen die met grote tonnen thee rond gaan, Chai! Chai! roepend. Voor ongeveer 12 cent heb je een klein bekertje hete sterke kruiden-melkthee. Ik had een leuk gezelschap. Een politieagent uit Allahabad (gaf me meteen zijn telefoonnummer om te bellen als ik problemen had), een jongeman die medicijnen studeert op weg naar Patna en een Italiaanse jonge vrouw die ook enkele maanden hier rondreist. Ondertussen kwam er iemand met brood en massala omelet langs. Dus heerlijk ontbeten, weer veel gespreksstof en ondertussen keek ik vaak naar buiten, daar kleurde het prachtige Indiase landschap onder de opkomende zon.

En nu ben ik dus weer -even- aangekomen, rust!