Weer verder op reis

Ja, weer verder op reis in het ‘gewone India’ voorzover er hier iets gewoon is. Gisteravond om 19.00 uur vertrok de trein uit Allahad en ik ben hier, in Jalgaon vanmiddag om 3 uur aangekomen. Met enige vertraging, maar ik ben te suf om uit te rekenen hoeveel uur. Ik loop inmiddels 3 dagen krant en 4 dagen ‘Met het oog op morgen’ achter, Nederland is erg ver weg.

Gisteren was het op het station van Allahabad zacht gezegd een chaos. De perrons waren geheel bedekt met reizigers. Ik vond gelukkig een stoel bij een groepje vrijwilligers die ervoor moeten zorgen dat alles op de perrons goed gaat……maar dit tot op zekere hoogte. Als er nml een trein aankomt wordt deze terwijl hij nog rijdt bestormd (ik kan het niet anders zeggen) door de wachtenden, vooral jongens en mannen. Zij beklimmen de trein, hangen aan de deur en de raampjes en vechten zich naar binnen. De vrijwilligers zien dit gelaten aan. Na een minuut of 10, als de trein stopt, stabiliseert e.e.a. zich en gaan de andere mensen de trein in. Omdat mijn trein vertraging had kon ik dit alles goed bekijken en een soort nood scenario bedenken: ‘hoe kom ik in de trein’? Bij nader inzien bleek dat de bestorming alleen plaats vindt bij de goedkoopste klassen en de bagagewagon. Nu restte nog het laatste probleem, hoe kom ik bij ‘mijn wagon’? Want deze ‘witte vrouw in het zwarte land’ en volgens vroeger regels al aow-gerechtigde, had een bed in de 2A-tier. Hierin wordt de zitbank een heerlijk bed met een kussentje, lakens en een deken en gordijnen ter afscherming van de nieuwgierige voorbijgangers. Als de trein het station binnenrijdt verschijnt het nummer van de wagons op borden, en natuurlijk moest ik het halve perron weer teruglopen door, langs, over al die wachtenden. Een politieagent schoot me te hulp. Hij baande de weg, ook over, langs, door al die wachtenden. Hij ging helemaal met me mee naar binnen, waar mijn plaats (natuurlijk) al bezet was. Ik vond dat ik dit zelf moest oplossen. En na enig gepraat kreeg ik mijn plaats en nam ik afscheid van de politieagent.

Ik had deze reis weer prettig gezelschap en heb geslapen als een blok.

In Allahabad is een zalige boekwinkel. Hier kon ik het boek ‘The Moors last sigh’ van Salman Rushdie kopen. Ik dacht dat deze schrijver in ‘de ban’ was en dat hij hier niet verkocht mocht worden. Toen ik dit met de winkeleigenaar besprak keek hij me aan met een blik van verstandhouding en zei hij: ‘It is a very good book’. Nou met dit criterium daar ben ik het helemaal mee eens, ‘goede boeken (ver)kopen’ en deze dan heerlijk lezen. Bijvoorbeeld in de trein.