The times they are a changing, maar sommige niet

12 februari

Ik ben vandaag met een supersnelle trein van Surat naar Varodara gegaan. Precies op tijd kwam hij aan op een speciaal perron – waar ik een kopje nescafe kon kopen, want ik was alweer te vroeg op het station. In de trein werd direct een literfles water uitgedeeld.

Daarna gevolgd door de thee: op een dienblaadje een bekertje, koekje, theezakje, suiker en kuipje melk. Erbij kreeg ieder een thermoskannetje heet water.

Mijn buurvrouw, duidelijk yup, had een waterzuiveringsapparaat bij zich en maakte daarmee een gezonde shake. De overbuurvrouw zat de hele tijd achter haar laptop en de vierde vrouw keek ons alle drie met verbazing aan, ze deelde tenslotte haar bananenchips uit.

Ik ben daarna direct van Varadora door gegaan naar Jambughoda waar ik twee nachten slaap in een oud Maharadja’paleis’ (dat wel enige renovatie kan gebruiken). Het ligt zalig in een natuurgebied. Overal vogels die zingen en overal groen (waar naar men zegt nog tijgers wonen) en stof als er een auto voorbij komt, alleen als ik mijn haar was, dan heb ik even de illusie dat het schoon is. En er is een zwembad. Nog een beetje fris water, maar wat is dat toch zalig, buiten tussen de palmen zwemmen.

Vanavond werd ik door de maharadja uitgenodigd ‘for a chat’: ‘Since you travel alone, maybe you like some company’. Gelukkig had ik mijn (enige) jurk aan dus om 7 uur werd ik door 1 van de bedienden gehaald en naar het andere gebouw gebracht. Ik bleek de vrouw al ontmoet te hebben.

Er is nml alleen in het kantoortje internet en toen ik daar zat om de krant te downloaden, viel de elektra en daarmee het wifi uit. Al snel kwam een dame naar binnen, zette alles uit en weer aan, verplaatste alles, schudde alles (eigenlijk deed ze alles wat ik thuis ook doe als ziggo weer ‘ns kuren krijgt) en toen was daar weer licht en wifi! ‘We shall meet you later this evening he?’ En ze verdween weer.

Het echtpaar zat buiten, rond een enorm opgestapeld houtvuur, dat gelukkig nog niet aan was. Net toen ik dacht, nu wordt de temperatuur aangenaam (het was 32 graden vandaag) werd het echtpaar een wollen deken en een warme muts gebracht. Alle sterke drank sloeg ik af, dus zij dronken een fresh lime and soda met me mee. We hebben een uur gezellig socialy gechat. Over Modi (ook zij zijn geen fan), het toerisme, de climate change (de maharadja teelt biologisch, tja, tja), de kinderen en natuurlijk mijn reisplannen.

13 februari

Het was weer warm vandaag. Hier vlakbij ligt een heilige berg: Pavagadh. En aan de voet hiervan, in de jungle verborgen, ligt Chapaner. Ik ben met de berg begonnen, 792 meter omhoog klimmen. Ik ben tot halverwege gekomen. Toen was alles nat, behalve mijn paspoort dat in een plastic zakje zit. Het was warm, drukkend en vochtig. En wat bleek: het laatste stuk kon per kabelbaan worden afgelegd. Na weer enkele veiligheidscontroles konden we met vier personen in de cabine.

Hier beneden beklimmen de pelgrims de berg. Mijn overbuurvrouw vond het maar eng en ik was ook blij toen ik er weer uit kon. Boven gingen de trappen door, helemaal tot aan de top waar een tempel van Kali is. Toen ik een foto van het uitzicht wilde maken, werd er bijna op me geschoten, het is verboden foto’s te maken, maar ja zo’n uitzicht.

Geen foto van Kali dus, maar wel van deze zeer heilige koe. Of ze echt blij is met haar rol? Ik weet het niet.

Ik ben met de mensen ‘door’ de tempel gegaan en toen weer via de trappen naar beneden, naar de kabelbaan om weer terug te gaan. Het laatste stuk heb ik weer gelopen.

Aan de voet van de berg ligt Champaner, verborgen in het ‘oerwoud’ (dat valt wel mee) liggen de resten van een Islamitische middeleeuwse stad van de Rajputs.

Ik heb hier de hele middag gelopen, op zoek naar alle gebouwen. Allen gebouwd van zandsteen en prachtig bewerkt.

En dit is een paviljoen, hier zou het uitzicht op de berg van vanochtend te zien moeten zijn, maar het was nevelig, dus er is niets te zien, behalve de prachtige vormen van dit gebouw. Het vrouwenpaviljoen? Om even weg te dromen.

En tenslotte de mihrab van de Jami Mashid moskee. Al dat gereis, laat me deze keer maar ‘ns oostwaarts eindigen.