Ahmedabad

Dit is een stad waar je definitief met het stereotiep ‘lijdzaam wachtende Indier’ gaat, nee moet afrekenen. Het is een bruisende, levende stad aan de oevers van een brede rivier. Op de ene oever de oude stad, met de bazar, moskeeen, handel en veel oude huizen, op de andere oever de ‘nieuwe stad’, met de dure winkels, prachtige woonwijken en grote kantoren. (En ik vermoed dat op de ‘oude’ oever de moslims en op de ‘nieuwe’ oever de hindoes wonen).

Ik kwam aan met de bus (eergisteren alweer), die ‘uren’ door de stad reed naar zijn busstation. Ik kreeg direct al weer de kriebels, waar zou mijn hotel staan? Ver weg in een buitenwijk? Of in het centrum? In Surat stond het hotel op de ideale plek. Toen ik de trein was uitgestapt zei zelfs de tuktuk chauffeur dat ik er naar toe kon lopen. En wat zou het hier worden? Net toen ik dacht dat ik mijn manier-van-hotel-kiezen eens goed moest onderzoeken, kwam de tuktuk bij ‘mijn’ hotel aan en bleken de zorgen niet nodig, het staat aan de rand van de oude stad en alles is weer op loopafstand. Geluk!

En het hotel is nieuw, alles doet het, alles is schoon.

Behalve de toeristische uitstapjes had ik hier 2 ‘projektjes’: een nieuw hoesje voor de telefoon en iets nieuws laten maken, want er verschijnen spontaan scheuren in mijn o zo geliefde, maar erg oude reisbroek (zakken met ritsen, goede kleur, enz.) Hij kan dus echt niet meer en ik had mezelf hier in deze plaats een mooie kurta met bijpassende broek beloofd.

Dit is tenslotte de plaats van de katoen, van de prachtige stoffen, van ikat, van verschillende weef- en druktechnieken enz.

Ik dacht dat het hoesje het eenvoudigst zou zijn, maar dat bleek een vergissing. Ik wilde namelijk een ‘boekje’ zodat de telefoon helemaal ingepakt is. Ik heb half Surat hiervoor afgelopen, nergens te koop. Er zijn alleen maar ‘achterkanten’. ‘Wel zo handig zei de jongen uit de winkel, dan weet je direct wie er belt’. Of mijn uitgave was te oud, ‘that is an old one, mem’ kreeg ik op medelijdende toon te horen, daar hadden ze geen hoesjes meer voor. Maar hier in Ahmedabad, een tussenoplossing, ik kocht de allerlaatste, een boekje waarvan de voorkant doorzichtig is. ‘Kan ik direct zien wie er belt’.

Gisteren heb ik me op de kurta gestort. Een kurta is een jurk met lange spleten aan de zijkanten, je moet er dus een legging of broek onder dragen. En daarvan zijn hier ook nog allemaal tussenvormen te koop en in allerlei kleuren!

Ik ben naar een prachtige stoffenzaak in de bazar gegaan. En dat is natuurlijk een paradijs. De mannen golven de mooiste stoffen rond je heen en binnen de kortste tijd weet je echt niet meer wat je moet kiezen. Uiteindelijk werd het indigoblauw met een plaatselijk motief en zwarte stof voor een wijde driekwart broek. In mijn gedachten zou dit een mooie combinatie zijn.

De verkoper wist een kleermaker, ‘5 minuten verderop’ en ik op stap naar het adres. Ik had een kaartje, waar ik niets van kon lezen, maar dat hoeft ook niet, ik heb inmiddels een heel stel niet-leesbare kaartjes en kom telkens goed terecht.

De kleermaker werkte in een zijstraatje van een zijstraatje van een heel smal straatje en kon zonder me aan te raken de maten op nemen. Ik heb ook geprobeerd uit te beelden hoe lang en hoe wijd de broekspijpen moesten worden en ik dacht uiteindelijk ‘op hoop van zegen’, we gaan ervoor, maar waarvoor?

Vandaag kon ik rond 12 uur alles ophalen.

Echter……. gisteren was er een aanslag in Kasjmir op soldaten met vele doden en dit gaf tensions hier dit land en juist in deze stad. Er was een ‘strike’: alle winkels, restaurants, alles was dicht, behalve de paan-shops, want paan moet er tenslotte gekauwd en uitgespuugd worden.

De moslims in de bazar (ook met dichte winkeltjes) zaten er gelaten bij. Door de straat trok een kleine, doch luid schreeuwende betoging met Indiase vlaggen en ik ging dus mijn jurk halen.

Ik was al blij dat ik in 1 keer goed liep. Alle kamertjes van de kleermakers waren dicht, op slot. Behalve 1.

Bij deze ontzettend aardige man heb ik een half uur gezeten. Hij belde ‘mijn’ kleermaker, ‘just 5 minutes’, ik kreeg een kopje thee, er belde iemand, ‘just 5 minutes’, het buurmeisje kwam langs (5 jaar, was verlegen, en de man ging zo mooi met haar om), ‘5 minutes’ en nog een kopje thee. En toen kwam er weer een andere man met een sleutel, hij opende de andere kamer en daar kwamen mijn nieuwe kleren te voorschijn! ‘Now you must try’ iedereen verliet de ruimte want ik moest passen.

Het paste perfekt, precies zoals ik wilde. Ik heb voor alle aanwezigen geshowd en ook zij vonden het mooi. Een foto komt later, ik heb er wel 1, maar daar is het patroon niet op te zien.

En door die strike zit ik nu op mijn hotelkamer en had dus veel tijd om bovenstaande te schrijven. Vanavond na 6 uur zou alles weer over zijn, aldus de receptionist. Ik hoop dat Modi dat ook vind.