Dinsdag 22 oktober De henro route ging vandaag langs de weg en omdat het prachtig weer was (stralende zon, ver boven de 20 graden en een verkoelende wind van de oceaan) besloten we de ‘Shikoku no michi’ te wandelen. Dit is een lange afstandspad door de natuur op Shikoku. De route liep vandaag evenwijdig aan de henro-route die langs de snelweg liep. De wandeling ging van het station Hiwassa (in Miname, waar we sliepen) naar het station Yamagawachi, waar we op de trein wilden stappen om zo naar station Sabase te gaan dat bij de tempel ‘Saba Daishi’ ligt. Dit is de tempel die ter ere van het ‘wonder met de makreel’ uitgevoerd door Kobo Daishi, op de plaats van het wonder is gebouwd. Daar hadden we een slaapplaats gereserveerd.
Volgens de beschrijving zou de tocht hilly zijn met superb views en 4,5 uur duren.
Het was inderdaad hilly, we liepen geen 10 meter over vlak terrein, heuvel op en klif af en op de steile stukken waren traptreden aangelegd, altijd ongelijk van hoogte en diepte. Ik telde de treden soms en kwam tot 145 (!) treden op de hoogste helling. Ik kan wederom uit ervaring spreken dat het klimmen en dalen via deze treden slopend is en zeker weer tot afvallen zal leiden.
Op de mooiste uitzichtspunten stonden gelukkig hutten of banken en de views waren schitterend.
En de tijd? We zijn om 8 uur gestart en kwamen om kwart over 4 op het bedoelde station aan. We hebben regelmatig kort gerust (uitgehijgd liever gezegd) dus daar kan het tijdsverschil niet door verklaard worden. We kwamen wel een joggende man tegen die ons vrolijk begroette, dus het kan zijn dat we over een jogging route liepen???
De volgende trein ging om 17.11. We hadden hadden begrepen dat we om 17.00 uur aanwezig moesten zijn om de dienst mee te maken. Toen we er dan eindelijk om 17.50 aanklopten (er was geen bel te vinden) was het hele complex donker en waren alle deuren dicht. Gelukkig hadden we via de telefoon contact met Jennifer die in kimono (zij was op tijd aangekomen, was in bad geweest en had al gegeten) aan de andere kant van de deur stond. Zij ontdekte de stok waarmee de schuifdeur dicht / klem was gezet. Ze bracht ons naar de eetzaal waar onze maaltijd nog stond te wachten. Er was nml geen dienst om 17.00 uur, dit was het tijdstip waarop de maaltijd werd geserveerd. Na enkele minuten kwam de monnik van dienst ons begroeten en de dame uit de keuken met warme rijst en soep. Zij verdwenen al snel weer. De maaltijd was heerlijk en daarna wilden we naar onze kamer. Na enig zoeken in het enorme complex troffen we de monnik weer die ons naar de kamer bracht.
We hebben dit keer een eigen bad, uit de kraam komt alleen koud water, maar dat maakt niets meer uit. Het wifi doet het ook niet. En wij, wij liggen uitgeteld op de grond (in Japan slaap je op een dunne matras op de tatami-mat op de grond).
Morgen op zoek naar die makreel……..
De volgende ochtend ontdekte ik het knopje van het warme water, deed het wifi het plotseling en ‘vond’ ik de makreel.
Van de bergen en het water 