The day brakes…….

Dit hoorde ik vanochtend op de radio, zo prachtig gezongen door Cilla Black, ze werd 77 jaar oud, en deze versie nam ze heel laat in haar leven op, haar stem is ‘gebroken’ door alles wat ze heeft meegemaakt, maar, of juist daardoor zingt ze het prachtig.

Ik ben deze week in Diepenveen, beter gezegd: in de abdij / het klooster Nieuw Sion. Ik ‘werk en woon’ deze week in de oude portiersloge en ben dus een soort ‘gastenpater’ (‘gastennon’; dit woord zou toch ook moeten bestaan, klinkt anders en wordt door de spellingcontrole ‘onderschept’). Maar goed, ’s ochtends ontvang ik de gasten en ‘smiddags ben ik vrij. Vanwege corona zijn er nauwelijks gasten, dus wandel en lees ik veel. Het is een beetje de oude Benedictijnse regel: rusten – werken – bidden. (Ik eet, ‘werk’ en lees).

Ik ben hier bij toeval verzeild geraakt, nog voor Corona. Ik heb eigenlijk iets met het klooster Maria Toevlucht in Zundert, kom daar al heel lang en houd erg veel van het Brabantse landschap. Maar ‘zij doen niets met vrijwilligers’, en toen kwam deze plek op mijn weg.

Ik zou vorig jaar eigenlijk maar 4 keer een week gaan, maar omdat de gemeente Deventer hier de familieleden van de corona patiënten wilde onderbrengen, heb ik me voor meer aangemeld. Die familieleden kwamen dus niet, en omdat ik nog steeds een klein trauma’tje heb over ‘afzeggen’ (toen ik nog werkte, dan stond ik in de trein en dan belde er weer een zieke op, dat geregel, gesmeek om een invaller op het laatste moment, vreselijk), heb ik vorig jaar dus niet afgezegd en ben hier zo toen vaak geweest. Zo ken ik de woongemeenschap inmiddels goed, op woensdagavond eten ze gezamenlijk en dan eet ik mee. (en ook weer zalig dat ik niets hoef met de groepsprocessen………)

Het klooster bestaat uit een woongemeenschap (10 woningen met jonge gezinnen, of alleenwonenden), een werkgemeenschap (hoofdzakelijk vrijwilligers, rond de 70 in getal en vaak ook zo in leeftijd…..ik realiseer me dat ook ik die leeftijd nader) en een getijdegemeenschap, die de gebedsdiensten (4x per dag) verzorgen. Ik heb een poosje mee gedaan met de opbouw van de getijdengemeenschap maar omdat ik me geheel niet in de inhoud van het geloof kan vinden heb ik me daarvan teruggetrokken. Zie verder: http://www.NieuwSion.nl .

De monniken zijn overigens jaren geleden vertrokken, hier is door Kruispunt een erg mooie documentaire over gemaakt. Ik heb gezocht die kon ik niet meer vinden. 2 Jaar later heeft Kruispunt nogmaals een documentaire gemaakt hoe het de monniken sindsdien verging: ze hebben een nieuw klooster op Schiermonnikoog gesticht. Zie hiervoor: ‘Het eiland van de monniken’ op uitzending gemist. Ook mooi en, met veel beelden van ‘hier’. En voor het nieuwe klooster zie: http://www.klooster Schiermonnikoog.

Even een rondkijkje in het klooster:

Er zijn nog veel dingen, ruimtes en gebruiken van de monniken over gebleven, dit is de klompenkast, ik vind het 1 van de mooiste plekjes.

Nog een favoriet: de druivengang. Als ik hier door heen loop moet ik altijd even aan de monniken denken die hier naar toe gingen (zo denk ik) als ze verdrietig waren. De druivenranken zijn door gaten in de muur naar buiten geleid, waar ze in de aarde verdwijnen.

Wat is hier allemaal te doen? Het complex is voor een ‘zacht prijsje’ door een stichting gekocht die het als een ruim spiritueel (Christelijk) centrum exploiteert. Er is een gastenverblijf, twee ‘kluizen’ (nu twee mooie grote gastenverblijfjes), een moestuin, verkoop van eigen groente, een ciderbrouwerij, (in de herfst komen uit heel de omtrek mensen appels brengen), en er zijn ruimtes om cursussen e.d. te geven. Een van de kapellen wordt op dit moment tot koffie- en theeschenkerij verbouwd. ’s Zomers is er een camping wat vorig jaar erg leuk was. Er waren gasten die een muziekinstrument bespeelden of zongen die een bijdrage aan de diensten wilden en konden deden.

Voor mij is de grote attractie (behalve een zalige stilte) de plek: als je de poort uit stapt sta je in het bos of in de landerijen. Zo zag de wereld er woensdagochtend vroeg uit.

We waren nml stembureau en ik daarom moest ik vroeg het hek open maken en was toen weer helemaal flabbergasted van het landschap en het licht.

Dit is ‘mijn; boompje zoals het er in de herfst bij stond.

De natuur houdt op dit moment haar adem in, nog heel even wachten en dan explodeert de lente. Ik was vanochtend bij de buren: een boerderij met een melktappunt, waar ik altijd even een praatje maak met de boer of boerin. Er waren jonge kalfjes geboren! Zo mooi. Volgende week gaan de koeien naar buiten. Maar dan ben ik weer in de stad.

Zoals ik al zei, de stilte is een weldaad. Het is een ‘klein bestaan’ hier, waardoor je alles zuiver, zo mooi ervaart.

Het licht, het is altijd weer het licht.

Gelukkig dat

het licht bestaat

en dat het met

me doet en praat

en dat ik weet

dat ik er vandaan

kom, van licht

of hoe dat heet

(Hans Andreus)