Eindelijk….. weer op reis

De Hunsruck en ‘Heimat’

Alweer enkele maanden geleden ben ik een dagje naar Düsseldorf geweest om de twee musea te bezoeken met werk van Joseph Beuys. En toen ik daar zo liep door (dat toen bloedhete) Düsseldorf kwam het idee bij me op te gaan wandelen in Duitsland. Mocht er dan opeens weer een lock down worden uitgeroepen dan kon ik ik altijd nog naar huis komen. Ik koos (een beetje luk raak) voor de Hunsrueck, want daar speelde die prachtige serie Heimat, zo had ik een heerlijke reden hem weer te zien, elke avond een aflevering: zalig.

Leeftijden……

Vandaag ben ik in de trein gestapt naar Idar Oberstein. Ofschoon het een ICE wilde zijn, reed hij met een slakkengang en bouwde zo veel vertraging op. Toen ik naar de wc ging vroeg een meisje dat hier voor stond of ik geen papier in de afvalbak wilde doen. Haar ‘handy’ (telefoon) was er namelijk in gevallen, ze ging op zoek naar iemand die haar kon helpen het ding weer te pakken. Toen ik boven het toilet hing en mezelf in de spiegel zag, zag ik dat ik mijn mondkapje verkeerd om had. Tja, de jeugd neem de telefoon mee naar de wc en een ander (ik wil het nog geen oudje noemen) draagt het mondkapje verkeerd om. Het kan verkeren.

Ik zat tegenover een magere man die zo ongeveer een heel brood opat, hij had 1 minuut overstaptijd en met de vertraging bouwde de stress zich op. Ik kreeg het ook even benauwd want er (ik denk op de grens) verscheen een bericht van de Duitse overheid op mijn telefoon over de Corona maatregelen. Bij een eerste blik bleek Die Niederlande risicogebied te zijn……. het bleek gelukkig om de Caribische eilanden te gaan.

De trein passeerde Keulen, ik moest aan mijn kindertijd denken toen we met de trein naar Joegoslavië gingen en we wakker bleven tot we de Dom hadden gezien. (In mijn herinnering werden we dan ook weer heel vroeg wakker, want na München naderden we de Alpen en het eerste zicht daarop wilden we ook niet missen). Maar ja, toen kon je nog zo heerlijk uit het raampje hangen. Nu kon dat niet en omdat de Klima het niet deed werd het warm in de trein. Het goede nieuws was dat de trein na Keulen een werkelijke ICE werd! Hij scheurde door het Duitse land. Af en toe ving ik een blik op van de Rijn en er verschenen heuvels waarvan de hellingen met wijngaarden waren bedekt.

In Frankfurt (flughafen) moest ik naar een plaatselijke regional zug overstappen, de vertraging was ingelopen en ik moest een uur wachten. Na een kopje koffie dacht ik een wc in te gaan, dit bleek een testcentrum. (Het is 2021!! – de wereld is veranderd) Voor het regional station moest ik door de vertrekhal van het vliegveld. Toch weer vreemd en vertrouwd zo door die gang te lopen.

Idar Oberstein is beroemd vanwege edelstenen, er zijn (veel) winkels met edelstenen en er is een edelstenen museum. Ik kwam om 4 uur aan en heb de edelstenen maar gelaten. Morgen begint de wandeling achter de ruïne, daar boven op die rots en ik ben op zoek gegaan naar het pad om bij die ruïne te komen. Er bleek een omleiding te zijn.

Dit pad begint in Idar Oberstein, het lijkt wel of heel Europa uit 1 kluwen pelgrimspaden bestaat. Officieel eindigt ‘mijn pad’ hier, maar ik begin er dus. (Hoe mijn besluitvorming hierbij gaat is niet altijd helder of duidelijk).

Ik heb gegeten op een plein met uitzicht op deze ietwat treurige uitgeschoten mint planten. Het zal nog een hele toer worden vegetarisch te blijven eten, tussen alle schnitzels, braten en ander fleisch vond ik nog een pasta met cantharellen in een saus die verdacht veel op currysaus leek. Ik heb het weggespoeld met een glaasje heerlijke wijn. (Na al die wijngaarden…..)