‘Aahh, jetzt geht es nur nach unten’

Zo zei de eigenaar van het Berghotel in Holzerath. Daar sliep ik vannacht. Maar laat me met gisteren beginnen.

Zondag ging het pad zoals altijd op en neer, en weer (zoals elke dag) door die wonderschone wereld.

Ik passeerde het stuwmeer bij Kell. Het was zondag en rond de klok van 11: dus tijd voor een kopje koffie! Vijf voor elf passeerde ik Hotel restaurant ‘Post’ in Kell. Ik ben dus dol op hotels Die Post, de Gouden Leeuw, enz. heten. En dit ging om 11 uur open, dus om de tijd te doden bezocht ik even het plaatsje Kell. Stilte, doodse stilte. Dus snel terug naar Post. Daar zat ik weer als enige op het terras.

Bij het stuwmeer was een restaurant, (Dat eigenlijk op de nominatie had gestaan) maar omdat ik net een kopje koffie op had wilde ik door. Daar aan de overkant van het meer lag ‘Haus am See’ (is er niet zo’n heel bekend Duits lied met een zin ‘Haus am See’? Ik heb er de rest van de dag over nagedacht), Dus een kleine lunch pauze ‘im Haus am See’.

Daarna ging het weer de bossen in. Onderweg zag ik steeds meer gevolgen van de regen van enkele maanden geleden. Soms waren hele bomen weggespoeld.

Het pad liep door het ‘Weyrichsbruch’, een bronveengebied.

Hierna veranderde het landschap. Eerst liep ik door enorme bossen, daarna werd het landschap wijder en lagen er over de heuvels verspreid kleine dorpjes.

En opeens verschenen er langs de weg kleine herdenkings- of grafstenen voor mensen die daar door de bliksem waren getroffen of gedood waren in de verschillende oorlogen. Weer zo’n gebied waar herhaaldelijk om gevochten werd en dat dan telkens van nationaliteit veranderde.

In Holzerath ging ik slapen. Ook hier had de tijd weer stil gestaan, zo leek het.

Nou ja, de eigenaar sprak dus ‘jetzt geht es nur noch nach unten’, dat moet je hier ruim zien dat ‘unten’. Thuis had ik lang zitten puzzelen over de laatste dagen. Vanaf Holzerath was het 29 km naar Trier en ik wilde daar niet kapot aankomen. Dus wilde ik de 29 in tweeën delen. Dit ging moeilijk, zo’n tocht laat zich niet zomaar in begaanbare stukken opdelen. Zo had ik vandaag 11 km te gaan. De plaatsjes zijn tot dusver niet echt ‘lebendig’, (om het zacht uit te drukken), dus ik had geen zin om ergens al om 1 uur aan te komen. Daarom heb ik een ‘traumschiefen’ (Een soort Hunsruck-ns) wandeling ingevoegd, het ‘Morscheiner Grenzpad’. Ik dacht dat het 11 km lang was, bleek ruim 16, dus zo werd het toch weer een lange dag, temeer omdat ik even van het pad af ging naar Sommerau alwaar (de resten van) een burcht zijn.

De burcht stelde niet veel voor (ik heb so wie so niet zoveel met burchten), maar het uitzicht was weer prachtig en de wijnranken kwamen weer terug! Toen ik later in een dal neerdaalde stuitte ik op de ‘Riesling-tour’, kortom vino!

Het Morscheiner Grenzlandpad is prachtig. Ik weet alleen niet langs welke grens ik nu ben gegaan. Maar wat maakt het uit……grenzen?

Ik kwam dus weer uitgeput in het hotel aan.

Ik ben duidelijk in een ander gebied aangekomen. Het plaatsje ligt tussen hellingen allen bedekt met wijngaarden. Het hotel heeft wijn in de aanbieding. ‘Van eigen wijngaard!’. Bij het avondeten raakte ik in gesprek met 3 mannen uit Aalten. Ze maken een rondreis op de motor in Zd Duitsland. En ‘doen’ zo duidelijk meer kilometers dan ik. 3 heel verschillende mannen. Al pratende kwam Nederland opeens weer even heel dichtbij. Zwarte Piet, Rutte, er kwam een (voormalige) oost Duitser bij ons zitten, Merkel, de Duitse verkiezingen…… morgen ga ik naar Trier en donderdag naar huis. Ik realiseerde me weer hoe heerlijk het is (het is nog tegenwoordige tijd) om zo de hele dag in, door de natuur te lopen, alleen maar natuur, omgeven in natuur, geborgen in de natuur, dat is genoeg…………(ik heb nu al heimwee)