Naar Trier

Dinsdag 21 september

Het is deze ochtend voor het eerst fris en de zon schijnt ook (nog) niet. Ik voel dat er iets in de atmosfeer is gedraaid naar een ander jaargetijde, maar de geur van de naderende herfst hangt nog niet in het bos. Het lijkt wel of er een orkaan in het bos is rondgegaan, overal takken en omgevallen bomen. Hoe dichter ik bij Trier kom (en hoe meer meters ik daal) hoe erger het is.

Toch gaat het pad nog steeds dan weer omhoog, dan weer omlaag. Als ik uit het dal geklommen ben en bovenop een uitgestrekte vlakte sta is de zon definitief doorgebroken en verdwijnen de wolken snel.

Na deze vlakte verschijnen er steeds weer kleine dorpjes, waarvan ik elke keer denk dat het de eerste huizen van Trier zijn.

Als ik dan eindelijk aan ‘de definitieve afdaling’ begin staan er geiten op het pad. Ze lijken niet echt opzij te willen. Er zit een vrouw bij, die later de parttime herderin blijkt te zijn. Ze wuift dat ik door kan lopen en als ik de geiten gepasseerd ben houdt ze een heel verhaal tegen me. Eindelijk eens niet over Corona, Ze vertelt dat ze kinder-psychologe is en dat ze de geiten bij haar therapie inschakelt.

Tijdens het gesprek bedenk ik me dat het ook een mooie tocht zou zijn, door Europa (een stukje….) en luisteren naar de verhalen van de mensen die je onderweg tegenkomt. Ik ben nauwelijks mensen tegengekomen, wilde dan ook ns lekker helemaal een paar dagen in de natuur zijn. En als ik ‘s avonds ergens aankwam lag ik meestal uitgeteld op bed, helemaal niet meer in staat een gesprek (in een ook nog nauwelijks te begrijpen dialect) te voeren. Maar het idee is leuk. Met de ontmoeting met de geiten en hun herderin stap ik ook weer de wereld van ‘de grote stad’ binnen. Ik kan me haar niet echt in een plaatsje als Nonnweiler voorstellen.

Trier ligt in een dal aan de Moezel omgeven door wijngaarden. Als de Saar Hunsruck Steig is afgelopen (de blauw groene tekens stoppen abrupt) moet ik nog 8 km naar het centrum lopen.

Ik ga later op de middag toch nog maar even de stad in. Het is weer veel wennen lopen door een stad tussen zoveel mensen.

Trier heeft een lange geschiedenis en is de oudste stad van Duitsland. Tijdens de Romeinse overheersing was de stad de hoofdstad van het noord-westelijke deel van dat rijk. Een schoon volkje……ze hebben er veel thermen achtergelaten. (Het hotel heeft ook thermen, die helaas gesloten zijn – Corona, wat anders? – het leek me wel wat op het einde van een wandeltocht me heerlijk in dat water te laten zakken).

Deze thermen zijn door de Romeinen nooit echt helemaal afgebouwd, omdat het politieke gebeuren naar het oosten werd verplaatst. Later werden er op de plek steeds meer gebouwen gezet die de thermen in de aarde deden verdwijnen.

Daar lopende dacht ik nog ‘zouden ze hier in de oorlog tijdens de bombardementen geschuild hebben?’ In tegendeel, juist door die bombardementen kwamen deze gebouwen te voorschijn en vanaf 1960 is men begonnen met het ‘blootleggen’ van dit gebied.

Vandaag, woensdag 22 september heb ik de hele dag door de stad gelopen, heb nog meer thermen gezien en de Dom, de Konstantijn basiliek, de Liebfrauen Basiliek, de Moezel, het treintje met toeristen dat door de stad rijdt, enorm veel Eiscafes (wat eten die mensen hier veel ijs), tot ik er doodmoe van werd. Uiteindelijk ben ik de buurt achter het hotel ingevlucht en heb heerlijk door een gewone buurt gelopen.

Zoveel stenen deze reis. Het begon met de edelstenen in Idar Oberstein, daarna dagen lopend over de stenen in het pad, met stenen in een waterval en steentjes in mijn schoenen. En mijn reis eindigt met deze stenen van de Romeinse thermen. Ze vormen lagen geschiedenis en telkens weer groeit daaruit een klein plantje, het begin van een nieuw leven, van een nieuw verhaal.