De eerste hele dag, ik ben bijna op de helft.

Ik was vroeg wakker en kon zo al vroeg ontbijten. Dit was op het ‘terras’ op de 4e piano. Zoals elke plaats, had ook dit hotel een ‘intrinsic motivation’ (iets onverwachts en altijd mooi of bijzonder, het is er echt, overal) en dat was hier het uitzicht. De volgende dag vlogen er duizenden, duizenden spreeuwen in prachtige patronen door de lucht. En toen had ik natuurlijk helaas mijn telefoon niet bij me.

ik had gisteravond in een warwinkel van kaartjes-aanbieders via het internet een kaartje voor het Vaticaans museum gekocht (via de site van het museum, ik moest mijn nationaliteit opgeven, maar Nederland stond er niet bij. Ik heb me toen maar als Belgische opgeven) en kwam er om 10 minuten voor 9 aan. Onderweg stonden langs de kant van de straat weer anderen met aanbiedingen (vaak op onmogelijke tijden tegen dito prijzen). Bij het museum stonden diverse rijen en werd me direct ‘the greenpass’ gevraagd en mijn temperatuur opgemeten. (ik zal dit vanaf nu niet meer vermelden…..). In 10 minuten was ik daarna binnen.

In het vliegtuig las ik een boek waar de hoofdpersoon tijdens zijn bezoek aan een museum slechts 1 voorwerp bekijkt. Dit vond ik wat weinig…….. en besloot als middenweg alleen de Middeleeuwse afdeling en de zalen met het werk van Rafaël en de Sixtijnse kapel te bezoeken. Ook dit werd bijna een overdosis aan mooie kunst, die me vooral na de weinige bezoeken aan musea van de afgelopen maanden bijna knock-out deden gaan.

Ik zal niet zo vaak Dante citeren, maar soms kan ik het niet laten, zoals hier, als hij Giotto noemt.

“Hoe ijdel is de roem van het menselijk kunnen! En hoe kortstondig is de bloei ervan…… Cimabue dacht dat hij heer en meester was, maar nu is het Giotto die naam maakt en de roem van zijn voorganger weer verduistert. ………………. Wat de wereld over iemand zegt is niet meer dan een windvlaag, die nu eens van deze en dan weer van die kant komt.” . Louteringsberg, canto XI vers 94-102

Ik ben een fan van Giotto en tot mijn vreugde ‘stond’ er een prachtig drieluik van hem. Dit werk is in opdracht van een kardinaal gemaakt voor de oude (? is er ook nog een oude?) Sint Peter basiliek. Het is op beide kanten beschilderd zodat zowel de gelovigen als de priester naar de afbeeldingen konden kijken.

Heel bijzonder vond ik dit werk: een geraamte van klei en stro, dat bedoeld is om het brons er overheen te gieten. Het stond tot 1980 in de opslag.

Er stond natuurlijk nog veel, veel meer maar om dit bericht niet al te lang te maken spring ik nu over naar de 4 zalen van Rafaël. Rafaël kreeg in 1508 opdracht de prive vertrekken van de toenmalige paus te decoreren. Hij heeft er (met zijn leerlingen) 16 jaar aan gewerkt. Ik wilde mn deze zaal: ‘Stanza della Segnatua en dit werk: De school van Athene zien.

Zowat alle Griekse filosofen zijn hier afgebeeld. Vrienden en familieleden van Rafaël stonden er model voor. Wat ik zo bijzonder vind is dat in die tijd de Griekse filosofie naast het Middeleeuws katholicisme stond. De schilder drukt het geloof uit dat de klassieke cultuur en het christendom in harmonie met elkaar waren omdat zij allebei streven naar waarheid. Wat moeten daar een discussies zijn gevoerd.

Tenslotte laat ik een alweer ontroerend werk zien, van het plafond (hoe is het mogelijk) van de Sixtijnse kapel: De schepping van Adam. Hij krijgt hier ‘de geestelijke deugd en het intellectueel vermogen’. Daar is de mens! Naast hem (op de foto er boven): De schepping van Eva. God schept haar uit een rib van Adam. (En wat kreeg Eva? Daar zegt de tekst niets over……..)

Daarna heb ik een lange wandeling langs de Tiber gemaakt. En dwaalde daarna lang door de wijk Trastevere en bekeek die prachtige kerk daar. Trastevere is een mengeling van toerisme en armoede, pijnlijke armoede.

Ik lees hier het boek ‘De Geschiedenis’ geschreven door Elsa Morante. Het beschrijft het leven van een moeder met 2 kinderen tijdens en vlak na de 2e Wereldoorlog. Het verhaal is een geschiedenis in de dubbele betekenis. Het is niet alleen het verhaal van Ida, de hoofdpersoon, maar is ook de geschiedenis van een handje vol simpele, onschuldige mensen die door de loop van de geschiedenis wordt vermorzeld.

Ik heb een wandeling door de wijk San Lorenzo gemaakt, de wijk waar het boek speelt. En soms leek het of ik Ida en Vilma tegen kwam. Heel soms. Er is voor de mensen die daar wonen weinig veranderd.

Om vijf uur is het donker in Rome en haalde ik nog net het metrostation. Ik kon de telefoon weer opladen (‘the greenpass….’) en na een zalige maaltijd viel ik als een blok in slaap.

………