Wij lopen verder

Van Villaharta naar halverwege Alcaracejos

Het is 35 km lopen…..klimmen en dalen, dus we doen dit traject in 2 dagen.

Het was prima wandelweer (‘s ochtends vroeg…later werd het weer erg warm) en we moesten direct veel stijgen. En dit dan ook nog op de verkeerde berg. Daar ging het echt steil omhoog, maar boven aangekomen zagen we geen gele pijlen (die door heel Spanje de routes naar Santiago aangeven). De gps gaf aan dat we wel op een pad zaten maar niet op het goede. Dus weer terug naar beneden, naar de rivier die we zojuist waren overgestoken.

Beneden aangekomen zagen we gelukkig direct het goede pad dat op een andere berg omhoog ging. Daarna moesten we gedurende de volgende 4 uur klimmen en dalen tot we op de plek kwamen waar een afslag was naar de weg. (Dit bij de steen die aangaf dat het nog 18 km te gaan was, gelukkig hadden we deze informatie op een blog van een andere pelgrim gelezen). Toen we deze afslag waren afgelopen kwamen we bij ‘het monument’, dat staat bij de snelweg naar Cordoba.

Aurelio Teno maakte dit beeld ‘de wortels van de Pedroches’ ter herinnering aan de gevallenen in de Spaanse burgeroorlog. In dit gebied Pedroches (betekenis vallei en ook graniet, steen) vond in 1937 een belangrijke veldslag plaats bij het plaatsje Pozoblanco waarbij de Republikeinen stand hielden en de troepen van Franco zich moesten terugtrekken. De dictatuur van Franco werd pas eind 1939 in dit gebied ingevoerd.

Uit Spaanse literatuur en documentaires weet je dat de Spaanse burgeroorlog nog altijd aanwezig is. Als buitenlander hier merk je daar weinig van. Tot je plotseling op zo’n beeld stuit. We lopen dus door een gebied waar de Republikeinen (in het Franco gezinde zuiden) lang ‘als graniet’ stand hielden.

Ik had al zo’n vermoeden van een republikeins gebied toen ik gisteren in Villaharta het straatnaambordje met de naam Antonio Machado ontdekte en een oudere bewoner mij glunderend aankeek toen ik de naam uitsprak.

Op deze plaats hebben we naar een taxi naar Alcaracejos gebeld, die na 15 minuten kwam. Hoe eenvoudig is het lopen anno 2022……….je volgt de route via de gps op de telefoon (ook handig om te zien dat je op de verkeerde berg staat) en als je een taxi nodig hebt om je uit the middle of nowhere te halen dan bel je even. Alleen de voeten die zijn niet meegegaan met de ontwikkelingen richting nieuwe tijd: ze zijn nog steeds vermoeid en doen pijn na 20 km lopen. Maar dat van die telefoon? Wat een gemak!

In een kwartier waren we ‘thuis’ in hostal ‘Tres Jotas’. Daar bleek net zoals in het hele dorp alles gesloten te zijn. ‘Een feestdag’, ik weet nog niet welke, 2e Paasdag wordt hier niet gevierd. Vanochtend als ontbijt een geroosterde boterham met olijfolie, als lunch een droog wit broodje en nu als avondeten een bocadillo (broodje) kaas in de bar van een benzinepomp 2 km verderop. Het was een brooddag vandaag.

Er waren weer veel bloemen deze dag.