tot 100 jaar eenzaamheid geen tweede kans krijgen op aarde.
We sliepen twee nachten in Alcaracejos en zo kon ik het dorpje uitgebreid bekijken. We lopen deze dagen door een gebied met stille, half verlaten dorpjes waar veel huizen verkrot zijn en/of te koop staan. Het doet me allemaal erg denken aan de dorpjes uit de boeken van Gabriel García Marquez.
In de bar hing een affiche van een tentoonstelling van vrouwen die naar Santiago waren gelopen, deze tentoonstelling was in dit kerkje. Het waren mooie foto’s van krachtige vrouwen. Ze liepen met? tegen? borstkanker (ik begreep natuurlijk weer niets van de tekst).
Wij moesten gisteren dinsdag 19 april, nog de 2e helft van de lange etappe lopen, het was luxe zo zonder rugzak. En alhoewel het koeler was, was het nog…. heerlijk wandelweer.
Het landschap is erg veranderd. We lopen door een brede vallei met veel landbouw en veeteelt.
En vandaag, woensdag 20 april liepen we van Alcaracejos naar Hinojosa del Duque. Het weer is vannacht omgeslagen, we liepen de 21 km bijna helemaal met tegenwind en in de regen. Na 3 km kwam er een dorpje waar we de bar niet konden ontdekken, (het had wel een beeldige kerk, maar geen foto ivm de regen). Na 10 km was er gelukkig weer een dorpje met bar, waar we koffie dronken en een croissant aten (maar was deze oud? Te snel uit de oven? Nog niet gaar? Hij bleef in mijn maag de rest van de dag erg aanwezig)
Door heel Spanje lopen deze Canadá’s, dit zijn brede zandwegen waar het vee twee keer per jaar over trok, als ze van de winterweiden en zomerweiden wisselden. En wij liepen er nu over, in de regen.
Zo liepen we langs eindeloze velden met steeneiken, afgewisseld met graanvelden.
In Hinojosa staan deze graansilo’s. Ze zijn niet meer in gebruik, het zijn nu monumenten. En ze zijn prachtig.
Van de bergen en het water 