The road not taken.

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both.

And be one traveller, long I stood

And looked down one as far as I could

To where it bent in the undergrowth.

Zo begint dit mooie gedicht van Robert Frost. Hoe vaak stond ik niet op een splitsing en moest ik kiezen, welke kant, welke richting, wat te doen. In 2017 liep ik mijn eerste deel van het SouthWestCoastpath en passeerde ik Lynmouth.

Daar was een splitsing, een keuze rechtdoor of linksaf. Ik koos toen voor rechtdoor, daar liep het pad.

Nu, terug in Lynmouth sla ik linksaf naar de Two Moors Way, richting Exmoor. Want na Exmoor gaat het pad door Dartmoor, hier was ik in 2016, het jaar van mijn pensioen. Ik was erg onder de indruk van dat landschap en wilde er graag nog een keer naar terug. De laatste keer dat ik het kustpad liep, voor Corona in 2019 eindigde ik in Plymouth. En daar eindigt de TwoMoorsWay (Wembury ligt ‘naast’ Plymouth). Ik zou dus kunnen door lopen. In januari 2020 had ik alles uitgezocht en slaapplaatsen gereserveerd. En in maart dat jaar overspoelde covid de wereld.

Tja, voor sommige keuzes krijg je een tweede kans. Je kunt dan naar punten terugkeren en nog een keer kiezen.

Gisteravond bereikte ik met veel reisgedoe (de rijen op Schiphol vermijdend, de vlucht werd geannuleerd, rennend naar de bus in Londen) na 6 uur in de bus Barnstable bereiken en vanochtend ben ik met de local bus naar Lynmouth gereisd. Tijdens de rit regende het en vlak voordat de bus Lynmouth bereikte werd het droog.

Ik dacht dat de eerste week een soort warming up voor de kliffen langs de zee zou worden, maar ook nu was het direct weer veel stijgen en dalen.

Ik slaap vannacht in Warren farm, ‘a working farm’. Hiervoor moest ik van het pad afslaan en dwars over het land via een vreselijke steile afdaling naar een brug over een stroompje lopen. Altijd fijn zo op het einde van een dag. En morgen meteen weer steil omhoog terug…… Maar wat een zalige rust hier.