The woods

The woods are lovely, dark and deep,

But I have promises to keep.

And miles to go before I sleep.

And miles to go before I sleep. (Robert Frost)

Ik ben inmiddels (2 juni) in midden Devon aangekomen. Het pad gaat over zachtglooiende heuvels waar het net gemaaide gras nog op de grond ligt, dat zalig ruikt en door dichte bossen waar het heerlijk koel is. Door het gebied stromen veel beekjes en in de bossen waar weinig zonlicht komt is het vaak modderig.

In de eerste Wereld Oorlog werd een regiment (afdeling?) samengesteld met de jongens uit een dorp of stad. Wel zo ‘gemakkelijk’. Zo kenden de soldaten elkaar al. En zo stierven soms alle jongemannen van het dorp.

In alle dorpjes waar ik doorheen loop staat bij de kerk of op het centrale plein een herdenkingskruis (In 1 dorp was ook dit kruis jubilee-like versierd, helaas geen foto). Hele dorpen stierven in Noord Frankrijk. Daar enorme grote begraafplaatsen, hier een kruis.

En vandaag 3 juni liep ik verder door Devon.

Ik sliep vannacht in het dorpje Black dog. Op mijn kamer lag een boek met verhalen over de ‘Black dog’ en de inn werd door een soort…..pitt bul bewaakt: donker grijs. Bij het eten dronk ik een glas ale, dit gaf me de definitieve dreun: na het eten haalde ik nog net mijn kamer en het bed, maar dat was alles. Ik had de tv op BBC 1 aan gezet, wilde Eastenders zien, maar ik werd bij de aftiteling wakker. Gelukkig wordt alles rond het jubilee honderd keer herhaald. Zo zag ik Charles en Camilla alsnog optreden in Eastenders. ‘It will not go wrong’, zei de verslaggever van de BBC, ‘after all they’re all actors.’ Ja, zo is het maar net: een grote poppenkast.

Gelukkig van die hond, black of niet, niets meer gezien.

Het is vandaag ‘lopen over velden’, veel velden, allen maar velden. Soms zijn ze wel een kilometer lang. De velden zijn van elkaar gescheiden door hekken, beekjes of muurtjes, dus moet je via overstapjes, hekken, planken en zelfs via trappen van het ene naar het andere veld. Bij elkaar opgeteld liep ik zo 3 uur aaneengesloten over de velden. Heerlijk!

Rond koffietijd kwam ik in Morchard Bishop aan.

Er staan geen kastanjebomen op het plein, maar verder…. Het hele dorp was versierd met tekeningen over het jubilee, gemaakt door de leerlingen. Bij de plaatselijke winkel (deze verkocht werkelijk alles) kocht ik een cappuccino (er was een dito apparaat) en deze heb ik heerlijk op een bankje voor de shop opgedronken.

Maar qua foto: ik ‘viel’ voor de chocolade-bijtjes, maar 40p en schattig.

Hierna ging het gewoon weer door over de velden.

Ik had een b&b ‘iets’ vanaf de route gereserveerd. Dat ‘iets’ is relatief, ik moest er 1,5 uur voor omlopen. Maar wat een pareltje! Het pand is uit de 16e eeuw en ik heb een prachtige kamer met nooit vervangen balken. Naast de b&b is de pub ‘The duck of Yeofort’ waar ik zojuist heb gegeten en ja, in Yeofort, daar wil ik wel blijven. Maar ja, ook ik ‘heb promises to keep’.