De dagen gaan tellen, het wordt warmer en de laatste dag komt in zicht.

Gisteren, 10 juni liep ik van Startpoint naar Dartmouth. Ze noemen dit gedeelte de ‘Engelse Rivièra’ en alles is veel rijker dan het noordelijke stuk van het pad. Hele dorpjes zijn in ‘te huren cottages’ veranderd en er zijn veel 2e huizen. Ook is de zee veel minder ruw, lag er eerst in elk dorp een reddingsboot startklaar om uit te varen, nu zijn er de coastguards die naar Fowey bellen als er een boot moet uitrukken.

Na Dartmouth worden de kliffen weer hoog. De site spreekt van challenging to strenuous. (Maar dat las ik zojuist, uitgeteld op bed). En ik maar denken wat doe ik er lang over, het schiet maar niet op. Onderweg hoor ik het geluid van zeeleeuwen, ze zijn echter nauwelijks te zien.

Halverwege passeer ik Coleton Fishacre. Een enorm park dat ooit van een rijke adellijke familie was. Zij hebben er een enorme collectie tropische planten in gezet, die hier (veel vocht van zee en van een rivier en veel zon) goed groeien.

Het gebied is nu eigendom van de National Trust, de Engelse Natuurmonumenten. Grote gedeelten van het Coastpath worden beheerd door de National Trust en daarvan hebben sommige gebieden nog een aparte status (omdat er bv zeldzame bloemen groeien), in deze gebieden mag bv niet gebouwd worden. En zo gaat het Coastpath grotendeels door enorme, prachtige natuurgebieden.

In Brixham bleek Willem van Oranje in 1668 voet aan wal te hebben gezet. Op de kade staat een vreselijk beeld van hem. Volgens Wikipedia staat er op de sokkel ook nog (jawel in het Nederlands): ‘Engelands vrijheid door oranje hersteld’, maar dat heb ik gemist.