Tja, Torquay

Onderweg ging het pad vandaag erg vaak over de stoep, hoe dichter ik Torquay naderde, hoe dichter de huizen op elkaar stonden.

Torquay is zo’n beetje alles wat je liever wilt vermijden. Massatoerisme langs de kust, veel dikke mensen, volwassenen en kinderen die al vroeg op de dag patat of chips lopen te eten. Een depressief centrum; dat viel me ook altijd op in Newton Abbot: veel lege winkelpanden, geen sfeer, altijd somber kijkende mensen die zich voort lijken te slepen en een enorme hoeveelheid action-achtige winkels. En bedelaars en daklozen, waaronder ook oude vrouwen op de stoepen.

Gelukkig heb ik hier niets van meegemaakt, het was heerlijk zo weer 14 dagen in de natuur te zijn en mensen te ontmoeten die vaak dicht bij de natuur leven. En Torquay….. dat was even doorlopen. Ik slaap in een b&b aan de andere kant van de klif (Torquay is op een enorme klif gebouwd), in een buurt waar het rustig is.

Het is in Engeland zo’n mooi gebruik ter nagedachtenis van een gestorvene een bankje neer te zetten. Ik zag ze nu ook voor het eerst met een bosje bloemen eraan vastgemaakt. Deze trof me nog meer:

it, doesn’t have to be

the blue iris, it could be

weeds in a vacant lot

or a few

small stones, just

pay attention, then patch

a few words together and don’t try

to make them eleborate, this isn’t

a contest but the doorway

into thanks, and a silence in which

another voice may speak

(Mary Oliver)