When I get older………

Vrijdag 5 augustus

Na een heerlijk ontbijt in de luxe ‘refuge’ zijn we weer verder gegaan. Het pad ging al snel omhoog naar de col du Bise hier hadden we een werkelijk schitterend uitzicht op de bergen. Naar deze pas was een heerlijke wandeling, er vanaf…… was een ander verhaal.

Ja en toen kwam de afdaling, het pad naar beneden…… dit was enorm stijl en de grond bestond hoofdzakelijk uit fijn zand, stof bijna waarop mijn schoenen geen grip konden krijgen. Ik ben 2 keer in een soort versnelling gegaan, zonder dat ik dit wilde ging ik rennend de berg af. De eerste keer kon ik nog stoppen, de 2e keer eindigde de ren in de berm: ik lag midden tussen de planten. Daarna ben ik nog voorzichtiger gaan lopen, tussen 2 stokken als ondersteuning en voor de balans. Ook hiermee kwam ik ten val, nu op het pad: zand en steentjes. Tot mijn grote verbazing had ik behalve de schrik geen noemenswaardige wonden of gebroken botten, ik ‘kon gewoon weer verder’. Verdoofd door de schok, met mijn ogen alleen op het pad gericht en in een vreselijk langzaam tempo bereikte ik uiteindelijk een makkelijker deel van het pad en de hut waar we deze dag sliepen. Sorry, na dit al geen foto’s van de hut en omgeving terwijl die dus wonderschoon was.

Voor de statistici: deze dag totaal 955 meter gestegen en 415 meter afgedaald.

Zaterdag 6 augustus

Na veel denken, aarzelen en zorgen toch maar besloten door te gaan in de hoop dat een dergelijke afdaling niet meer op het, c.q.mijn pad komt. (flauwekul natuurlijk, nergens staat iets dergelijks over het pad in de boekjes)

Al snel (na een uur klimmen) bereikten we col de la Bosse. In de hut waarschuwden vooral de andere wandelaars voor de afdaling ‘deep down’. En het had gisteravond een geonweerd, dus de grond was glibberig. Nou dit viel reuze mee, een ‘normale’ afdaling, weliswaar met veel leem onder de schoen, maar het was niet absurd stijl en ging ook niet loodrecht naar beneden. Onderweg zagen we gemzen (denken we) en herten, maar zij liepen en sprongen te snel voor een foto.

Hier zou de Mont Blanc op te zien moeten zijn, wij zagen een witte top op de achtergrond schemeren. De telefoon (voor de foto’s) haalde dit niet. Maar hij was er!

Beneden in het dal kwamen we in het plaatsje Le Chapelle d’Abondance, dit bleek een groot toeristisch oord te zijn, zowel zomers (men zat op terrasjes) als ‘s winters: het was een wintersportcentrum. Maar toeristen,dus…..het werd tijd voor een goed kopje koffie en dat dronken we.

Hierna was het klimmen, eindeloos klimmen, door een bos, langs een waterval, over een wei. Het ging maar door. De hut van vannacht ligt op een kale helling, onder de top. Er is geen elektriciteit, laat staan wificodes. We aten er zalig: onduidelijke groentesoep, omelette met kaas en aardappelen, kaas (een enorme plank ‘snij zelf maar af’) en tenslotte fromage blanc met bosbessen. Tijdens het eten belde er nog iemand om te komen slapen, ‘pas de probleme’ zei ze wel 3 keer door de telefoon. Er werd eten voor hem bewaard en toen hij uiteindelijk binnen viel kreeg hij een gastvrij onthaal. Na het eten ging de olielamp aan en rende ik telkens naar buiten voor dit schitterende uitzicht.

Voor de statistici: deze dag totaal 1200 meter gestegen en 850 meter afgedaald.

Zondag 7 augustus

Vandaag was een dag zonder veel stijgen of dalen maar wel met veel loop uren. Het werden er 8 (inclusief pauzes).

De tocht begon met een ‘klein colletje’ achter de refuge.

Direct bij de start klimmen is niet echt mijn favoriet, maar je bent dan wel meteen wakker. Daarna ging de tocht verder door die betoverende wereld van bergen en nevelwolken.

We liepen tweemaal over een pas, met daarop een restaurant dus konden we weer een kopje koffie drinken.

Het is hier de hele dag ‘koeien’, je hoort voortdurend het geklingel van de bellen (ook ‘s nachts, slapen ze niet? Eten ze dan door?) en soms staan ze op het pad en passeren we ze voorzichtig. Gelukkig niets van het achtervolgen zoals de koeien in Engeland nog wel eens deden. Aan het eind van de dag passeerden we de Zwitserse grens, hiervan was niets te merken. We slapen in een Zwitserse Refuge, met wifi! Ik zit schoongewassen, met een warme (!) douche bij het stopcontact in het restaurant dit blog bij te werken met jodelmuziek in mijn oren en mannen met hoedjes met een edelweisje aan de bar. En vanavond wordt het kaasfondue, dus ook deze dag kan niet meer stuk.

When I am sixty Four…….. nou ja ik ben al wat ouder, dus dit zal ik aan me voorbij gaan, we lopen door…………

Voor de statistici: we stegen (met eigen benen) 720 meter en daalden 780 meter.