Schon wieder…….

Deze dag begon weer met regen, toen ik de gordijnen van mijn kamer in het erg plezierige Hotel am alten Rathaus (ik had er zo willen blijven) open deed was er geen heuvel te zien. Het stroomde weer. Ik moet eerlijk bekennen dat ik even dacht ‘zal ik nu naar huis gaan?’ Maar besloot toch door te lopen. Morgen moet ik echt naar huis, dan is het 16 km naar de dichtstbijzijnde bushalte, zondag is het nog verder en ik ben ook bang dat het dan erg druk wordt in de treinen ivm de stakingen.

Gelukkig werd het na 2 uur droog. Ik was in het plaatsje Olef aangekomen.

Ik heb wat door het dorpje gewandeld en een restaurant ontdekt dat open was zodat ik er een kopje koffie kon drinken. Tot nu toe waren alle restaurants de afgelopen dagen onderweg dicht of failliet.

In het restaurant hing een enorm schilderij van het hele complex Vogelsang. Daar moest ik weer over nadenken, wie wil zo iets? Wie hangt zo iets op?

In alle plaatsen waar ik doorheen wandel, in Engeland, Frankrijk of Duitsland, overal die lijsten met namen uit de twee grote oorlogen. En die lijsten zijn bijna altijd lang en de gestorvenen bijna altijd jong.

Daarna ging het verder naar Hellenthal. Door een groot, prachtig bosgebied klimmend omhoog en glibberend omlaag. Ik loop vandaag niet de Eifelsteig, maar de Rur-Olef route. Rond de plaatsen van de hoofdroute zijn andere wandelingen uitgezet en deze gaat naar Hellenthal waar ik een hotel heb geboekt, dat dus ver buiten de route ligt.

Ik liep zo wat te dromen en te denken en merkte opeens dat ik van de route af was. Helemaal mijn eigen schuld. Gelukkig redde ook nu de app me weer, want alle paden staan daar op. Ik moest een stuk omlopen -het begon alweer te regenen- en zou dan weer op mijn pad uitkomen.

Ik stuitte op een man die in de berm met een soort hark aan het werk was, zo midden in het bos. Hij vroeg me of hij kon helpen, ik vroeg hem wat hij deed. (In Italië zijn ook altijd mensen in de berm aan het werk, zij plukken dan een soort groente). Dit bleek de houtvester van het gebied te zijn, die het pad onderhield ivm een brandgang, en ik bleek vlakbij Hellenthal te zijn. ‘Maar’ zei hij ‘het pad is wat saai’ (duidelijk een Eifel-autochtoon, ik heb nog niet 1 pad saai gevonden). Hij wilde me met de auto naar een ‘mooi pad’ brengen, op 1,5 km afstand van Hellenthal. Nou ja het regende toch, dus ik dacht ‘wat let me’. hij liep uiteindelijk ook een stukje mee en liet me een schuilhut zien die door de dorpsbewoners ter ere van ene Klinkhamer vol met foto’s was gehangen. De heer Klinkhamer was een enthousiaste wandelaar, hij had diverse wandelclubjes in Hellenthal opgericht. Overigens, die namen…..ik ken dus in Nederland een familie Hellendal en in Haarlem is een apotheek ‘Klinkhamer’.

Na de hut wees de man mij hoe ik verder moest lopen. Het werd weer een stijl glibberig pad naar beneden, ‘wunderschon’, maar ik heb het gehaald.

Het betekent iets in Duitsland, een kastanje- of lindeboom op het dorpsplein of op een boerenerf. Maar ik kan het niet vinden. Nou ja, ‘gewoon mooi‘ dat kan ook.