Mijn buurvrouwen op de boot, terug van de Solovetski eilanden naar Kem.
Terug was de zee veel wilder dan op de heenweg, de boot ging hevig op en neer. Ik was blij dat ik er weer af kon. Op de vaste wal konden we direct door naar het (enige) restaurant, en daarna direct weer door met een busje 17 km verder naar het station. En daar kon ik pinnen…… na een half uur kwam de trein, die om 9 uur ’s avonds vertrok en in die trein was een restauratie met echte (Turkse) koffie.
Elke wagon heeft iemand die overal voor zorgt. Hij of zij heeft ook een klein winkeltje. Voor de thee is er altijd heet water in de samowar, die op de gang staat. Het hete water is gratis, het theezakje moet je erbij kopen en de thee wordt in prachtige grote theeglazen gebracht. De glazen waren a €15.– te koop. In het winkeltje zijn nootjes, thee, snoep, enz te koop. Er wordt voor het beddengoed gezorgd en ja ik heb ze ook aan het werk gezien in de wc. Daar stond zelfs een luchtverfrisser en er was altijd toiletpapier. (Ik had uit voorzorg een halve rol uit het laatste hotel meegenomen). Dat dus anders dan 25 jaar geleden. De wc zelf, daar was niet aan veranderd. Hij was alleen nog (25 jaar) ouder geworden.
En toen reisden we met een klein groepje en had je veel contact met de mensen in de trein. Nu zaten we met 20 Nederlanders in de restauratie met 1 Rus. Dat praat toch anders.
Ik heb die nacht met z’n vieren in een coupe heerlijk geslapen. Schone lakentjes, een dekentje, de cadans van de trein. En even wakker worden bij een lange stop op onbekende stations en dan naar buiten kijken. De volgende dag om 5 voor 12 kwam de trein precies op tijd in Petersburg aan, waar we na 5 minuten in de bus konden stappen. Het werd nu een kwestie van blik op oneindig en doorgaan.
Ergens verwachtte ik een mooi romantisch station. Die zijn er nog wel in St Petersburg. Maar dit was het duidelijk niet.
Het werd nog een lange rit naar Pskov, eerst door die drukke stad, nog lunchen onderweg, daarna files omdat half St Petersburg in het weekend naar de datsja gaat.
Onderweg nog een koffiestop.
Een heel lieve man, we hadden wel contact, maar wat jammer toch, dat ik de taal niet spreek.
Ik meen dat het half 9 ’s avonds was dat we in het hotel aankwamen, maar toen wist ik nauwelijks welke dag het was, waar ik was en in welk voertuig ik zat. Gisteren vertrek met de boot van half 5 van de Solovetski -eilanden, aankomst in Pskov de volgende dag om half 9 ’s avonds. Ik ga niet meer uitrekenen hoeveel uur onderweg dat is.
Maar ik ben (nu) in Pskov.
En hier niet naar de narigheid van de goelag of het indrukwekkende kanaal. Maar kerken, fresco’s en iconen, even wat anders.
Van de bergen en het water 