Thyanboche (3800 meter)

Na Namche Bazar begon de tocht ‘echt’. De lodge in Namche zou de laatste redelijk schone blijken te zijn. Vreugde, toen ik er na twee weken terugkeerde. Een schoon bed en een douche die het deed met lauw water.

Eerst klommen we uit het dorp, daarna was het lang vals plat. Na de lunch ging het steil omhoog. Onderweg veel toeristen (in beide richtingen) en yak karavanen, de dieren volgeladen met spullen. Thyanboche is een klooster, waar eens per jaar het Mani Rimdufestival worst gehouden.

Het klooster ligt hoog op een berg, strategisch (altijd strategisch) met zicht op twee dalen.

Bij onze aankomst werd er door de monniken gedanst. Alvast ter voorbereiding van het festival.

De dag erna zou het hoogtepunt zijn: de zegening door de lama.

Het was koud in Thyanboche (het zou later nog veel kouder worden). Hier maakte ik kennis met de kachel. In het midden van de eetzaal (de centrale en enige gezellige plek in de lodge) staat een kachel. Deze wordt gestookt met hout (als dat er is) of yakmest. Dat laatste geeft een speciaal aroma……)

Het romantisch effect ontstaat door de kou, de lens beslaat. Ook lopen de batterijen snel leeg door de kou en hoogte.

‘s Nachts stoppen we ze daarom in de slaapzak, evenals de kleren voor de volgende dag.

Het was onduidelijk hoe laat de feestelijkheden zouden beginnen, dus ben ik met een groepje de heuvel opgegaan, voor een kleine wandeling. daar was daar ook het eerste herinneringsbord ter ere van gestorven bergbeklimmers. Er zouden er nog veel volgen.

‘sMiddags begon het feest dan echt. Allereerst met een optocht vanuit het klooster naar de plaats van ceremonie.

Deze gemaskerde man loopt voorop. Om de boze geesten af te leiden.

Inmiddels had de plaatselijke bevolking zich verzameld om de zegen van de lama te krijgen. Dit was een oude broze man, die ondersteund door twee monniken de 200 meter liep. Hij las de gebeden op door een enorm vergrootglas, verlicht door een modern halogeen lampje. Zou hij de volgende winter nog wel halen?

Er waren veel mensen uit de omliggende dorpje gekomen, die allemaal netjes zaten te wachten op hun beurt. Ondertussen werden er koekjes en iets te drinken uitgedeeld.

Omdat ik ‘er toch was’ samen met Kayi (een van de sherpa’s) en Marcello, een groepslid ook de zegening ontvangen. Dit was nog veel gedoe. We stonden op een gladde berghelling in een grote groep en er was veel gedrang en er ontstonden ruzies. Maar…. oudere vrouw….. de monnik die de menigte met een stok in bedwang hield liet me voor gaan, Marcello zei vlug dat hij mijn zoon was (nou ja! We scheelden maar 15jaar) en Kayi volgde ons snel.

De foto is zoals het hoort, sjaaltje, snoep en geld, alles wordt aan het klooster gegeven. De monniken mochten als eerste bij de lama komen. Zij kregen de offergaven van de bevolking.

Na de zegening, zonder geld, zonder sjaaltje, kregen we een onduidelijk watertje op de handen gegoten, waarvan ik niet begreep of ik het moest opdrinken of er de handen mee moest schoonmaken. Daarna volgde een hand vol tsampa balletjes (gerst) en wat rode balletjes, ook geen idee wat dit was en waarvoor het diende.

Maar Kayi was blij!

Van al dit eten heb ik niets overgehouden, dus trokken we de volgende dag ‘ gelouterd’ verder. Het zou nog hoog en zwaar worden en ontzettend mooi blijven.