Over grenzen, van 4000 meter en die van mezelf

Intermezzo uit Kathmandu

Mijn neus is al 1,5 week verstopt. Ik vermoed dat het een allergie is, ik ben namelijk allergisch voor stof. Soms heb ik er ‘s nachts bloedneuzen van, hoesten doet pijn en soms voel ik me een beetje koortsig. Maar het is hier 24 graden, dus ja, wanneer is het koorts?

Ik ben inmiddels verslaafd geraakt aan mint snoepjes en slinger er ‘s nachts met gemak een rol closetpapier door. En de stem verlaat me vaak. Eergisteren moesten we hals over kop doorlopen naar Lukla om daar een dag eerder het vliegtuig te kunnen nemen, dat verhaal komt nog. Maar zo ben ik wel een dag extra in Kathmandu. Of dit veel uitmaakt voor de keel en luchtwegen (die waarschijnlijk half zijn dichtgeslibd door het stof) betwijfel ik, want iedereen rochelt hier, maar ik kan deze dag nu wel rustig aan doen. Krantje lezen op het balkon en boodschappen doen in een enorme supermarkt. Nivea, de chips, al die merken, ze zijn een wereld aan het winnen hier. Toen ik weer terugkwam met een pond snoepjes, zakdoekjes, tissues en 6 sinaasappels (‘fruit from Thailand’) stonden er 3 rollen closetpapier in de kamer klaar. Dus ik kan er weer tegenaan.

Naar Dingboche (4410 meter)

En weer een prachtige tocht door dat onwaarschijnlijke landschap. De tocht voerde langs een berghelling met zicht op sneeuwbergen en morenen.

Ik vond dat we wel erg snel stegen, maar ik was hierin de enige. Dus doorgaan maar, we zien (en voelen) wel.

Zonsondergang in Dingboche, de wereld was alweer zo mooi.

De volgende dag stond er een acclamatiseringstocht op het programma, op naar een heuvel? naar een berg? Het was 5000 meter hoog, maar de verhoudingen zijn geheel anders hier. De omliggende bergen zijn allemaal minstens 7000 meter.

Wij moesten bijna 600 meter stijgen. Er liep een mooi pad, dat regelmatig onvindbaar was. Het kostte me moeite zo naar boven te gaan, maar ik heb het gehaald. En het uitzicht was weer prachtig.

Naar beneden ging het voorzichtig en langzaam (veel los zand, steentjes enz). Daar nam ik ook nog de verkeerde afslag en werd even later teruggehaald, dus weer even omhoog.

Terug in de lodge heb ik mijn haar gewassen. Met warm water!

A field of stupa’s

Via een dal met alweer (ik zal het vanaf nu niet meer zeggen) prachtige vergezichten op wonderschone bergen, bereikten we een restaurantje aan de voet van een pas. Daar heb ik twee chappati’s met twee hardgekookte eieren gegeten, dat smaakte heerlijk. Daarna was het een lange klim omhoog en bereikten we dit veld met stupa’s.

Een indrukwekkende plek. Voor veel van de gesneuvelde bergbeklimmers op de Mount Everest is er hier een gedenkstupa opgericht, soms met hun lichamelijke resten hieronder begraven. Er liggen beroemdheden en anonieme, niet meer te identificeren klimmers.Je vraagt je af of dit het waard is, zoveel risico’s te lopen, zover te gaan.

We lopen door een haast doods, onwerkelijk landschap. Een landschap dat zoveel heeft meegemaakt. En de natuur is hier zo oppermachtig, zo sterk.

Hierna was het als het ware ‘de hoek om’ en kwamen we in een ander dal. Na een lange tocht hierdoor heen kwamen we tenslotte in

Lobuchi (4950 meter)

Ik heb hier al minder last van de hoogte, maar het hijgen blijft. ‘sMiddags beklimmen we een kleine heuvel en hebben dan uitzicht op de uitloop van een gletsjer van de Mount Everest. Alweer een onwerkelijk, het lijkt wel doods landschap. Nu een enorme stroom puin, morenen en ijs. Heel in de verte ligt de gletsjer,

Na een nacht slapen, het is hier ijskoud, gaan we de volgende dag op weg naar Korecheb, om vandaar het basiskamp van de Mount Everest te bereiken. Als we een heuvel naderen, die weer beklommen moet worden, sta ik stil en het lukt me niet om verder te gaan. Ik heb die nacht slecht geslapen, werd regelmatig hijgend, naar adem happend wakker en de hoofdpijn gaat ook niet over. En ik heb al zoveel moois gezien. Ik wil terug naar de lodge en ga dan ook. Kayi, de sherpa brengt me. Als hij daar aangekomen is en een kom noedelsoep eet krijg ik direct trek en eet ook een kom soep op.

De lodge is, op een man na, leeg en er wordt schoongemaakt. De man hangt half, suf op de bank en zegt dat het beter is om lager te gaan. Ik zit verder die ochtend op een stoeltje buiten in de zon en doezel wat. Ondertussen vliegen reddingshelikopters af en aan. De eigenaar van de lodge heeft een radioverbinding met de piloten en de gesprekken gaan de hele tijd door. Na de landing worden de materialen voor de lodge uitgelaten en strompelt de zieke, vaak ondersteunt, de helikopter in. Dit alles met draaiende wieken. Binnen vijf minuten vertrekt de helikopter weer.

‘sMiddags ga ik naar mijn kleine eenpersoons kamertje en daar schijnt de zon in! Ik had geen groter geschenk kunnen krijgen. Ik lig de hele middag heerlijk warm te lezen in de zon.‘s Avonds blijken er meer mensen door ziekte geveld. Er zitten drie Nederlandse alpinisten, die ook geen pap meer kunnen zeggen. De volgende dag gaan we met zijn vieren op zoek naar een koffietentje, dat in dit door God verlaten oord, op de rand van de wereld, zou moeten zijn. Ik houd het maar op thee, maar wel met appeltaart. Het gaat dus weer goed met me. En daar bespreken we ook, dat we ‘het nu nog kunnen’, tja, ondertussen landt er weer een helikopter.