De Dzongla pas (5300 meter)

Het was koud vannacht, en zou nog veel kouder worden.

Ik ben weer opgeknapt (voorzover je daarvan kunt spreken op 5000 meter hoogte), de groep is doodmoe (waarvan 2 geheel kapot) gistermiddag teruggekeerd en we gaan weer verder, op weg naar de lodge onderaan de pas.

Is dit landschap schuldig? Dat zoveel sterven heeft meegemaakt. Natuurlijk niet, de klimmers doen het zich alleen zelf aan. Het landschap is aanwezig – onleefbaar – prachtig – onbeheersbaar – ongrijpbaar en hard, zo hard.

Je ziet de bloempjes bijna worstelen om te kunnen overleven.

In de lodge aangekomen is het water om de wc mee door te spoelen bevroren. Het is sowieso gevaarlijk om naar de wc te gaan, omdat de hele vloer rondom het hurk-toilet bedekt is met een laag ijs. En ook de douche (wat daar voor doorgaat) is bevroren.

‘s Middags komt er een groep van de pas af, zij storten zich collectief op de banken en gaan daar uitgeput op liggen. Ik neem me voor dat als ik het haal ik in de volgende lodge ook zo heerlijk mag gaan liggen. Het liefst in de zon.

De volgende dag staan we om kwart over 5 op, al het water is bevroren. Het ontbijt, pap met thee en koffie (plaatselijke) smaakt goed en er gaan 2 chappatis en 2 hardgekookte eieren mee voor boven op de pas.

We vertrekken om 6 uur.

Het is wel licht, maar de zon is nog niet over de berg heen. In de loop van het eerste uur kruipt hij tevoorschijn.

s’Nachts hebben we op de berg een lichtje gezien, daar bivakkeren bergbeklimmers. Overdag zijn ze niet te zien.

Onze tocht gaat eerst over een ‘pad’ met stenen, dit ‘pad’ verdwijnt en de stenen worden groter. Uiteindelijk wordt het met handen en voeten omhoog klimmen. ‘Boven’ gaat het links om de hoek en wordt het klimmen via rotsen met ijs. Tenslotte bereiken we een gletsjer die moet worden overgestoken.

Er is een spoor, maar dat is verijst.

Als we de gletsjer over zijn komt een laatste klim over rots-sneeuw-ijs omhoog naar de pas, waar de gebedsvlaggen wapperen. Daar krijgen we een kwartier om uit te rusten en foto’s te maken.

Met Lakma en Kayi, ik denk niet dat ik het zonder hen gehaald zou hebben.

Daarna eet ik mijn eieren op.

Daarna gaat de tocht verder alweer een prachtig dal in, nu naar beneden, weer via rotsen-ijs-sneeuw. Langs een enorme sneeuwwand met stenen. We moeten hier voorbij zijn voordat de zon erop gaat schijnen, want dan gaat het dooien en kunnen er stenen wellicht op ons vallen. Dus ook nog doorlopen……

Het terrein werd minder steil en ook het pad werd duidelijker. Eenmaal nog naar beneden en weer omhoog en over dit kammetje begon het laatste pad naar de lodge. Dat was nog een heel stuk langs een stroompje. We komen er om 2 uur aan.

Daar is de douche bevroren, maar er staan banken waar ik heerlijk in de zon op ga liggen. Er landt nog een helikopter om een zieke op te halen. Ik wil, kan en hoef niet te gaan kijken.