Vrindavan – Hare Krishna!

Ik was een dag achter op schema en had geen zin om op het laatst nog even te gaan haasten dus ik heb de plannen een beetje gewijzigd. Ik heb een vliegticket naar Delhi gekocht en ben vandaar door gereisd naar Vrindavan, een dag eerder dan gepland.

In het vliegtuig zit ik tussen allemaal ‘westerse’ Indiërs. Mannen en vrouwen in spijkerbroeken, een enkele vrouw zelfs met kort geknipt haar. En ik denk over deze reis, het ene moment zit ik in een bus naast een moeder die haar kind de borst geeft (hup even die lange flap van de sari er over), of ik zit op een station op de trein te wachten en het perron is bedekt met lappen stof waarop hele families zitten, ook met kleine kinderen. En nu zit ik naast een Indiase zakenman, je zou hem zo op de Zuidas tegenkomen. Wat een enorm grote klassenverschillen en wat een gescheiden levens.

En ik ‘loop’ daar tussendoor, en hoor overal en nergens bij. En kan weg als ik dat wil.

Een buitenstaander die het allemaal (vrijblijvend) even meemaakt en dan weer naar huis gaat, naar dat keurig verzorgde, warme, schone bestaan.

Kan ik die rijke Indiër veroordelen, zo rijk naast zo arm? En waar sta ik dan zelf, waar staan wij in Nederland? Zo rijk, naast zo arm.

Al dat onrecht. Niemand heeft er een echte verklaring voor, laat staan een oplossing.

En nu dus in Vrindavan. In een ashram die is opgericht door de Indiase stichter van de hara Krishna beweging. Ze hebben hier hun eigen tempel. ‘It’s not only white on the outside, but also inside: only white people’. Schrijft mijn Indiase gids. Dat valt op zich nog wel mee. De hara Krishna jongens trommelen en de Indiërs dansen ook mee. En iedereen is blij.

Toen ik even zat te internetten bij de receptie (want alleen daar werkt de wifi goed) raakte ik in gesprek met een Nederlandse hara K. vrouw. Woont hier al 27 jaar. Ze heeft een eigen studio in het gedeelte van de ashram dat voor de residents is. De gezinnen hebben een eigen huisje. Het andere gedeelte is een mooi guesthouse. Ik heb een eenvoudige en prettige kamer, een badkamer en een soort studeerkamertje. Alles staat rondom een groot mooi grasveld met bloemen en bomen. (Morgenochtend yoga op het grasveld!). Er is een winkel, een geldwisselkantoor, een lekker restaurant en een afdeling met ‘onze koeien’, waarvoor ze graag willen dat je een donatie geeft. En ze wilde me graag alle tempels laten zien. Maar voor dat je het weet kom je in een sari met een stapel boeken en een belletje terug op Schiphol, dus ik ga morgen alleen naar de tempels. Ze sprak vaak over ‘wij’ en ‘ons’ (de Krishna beweging), ‘die Indiërs gaan de ene dag naar de Ramtempel, de andere dag naar de Hanumantempel en dan ook nog ‘ns naar die van Krishna’.

Nou ja,dat is dus het verschil merkte ik zelf in gedachten op. Ik kom juist voor die Indiërs met al die verschillende goden en tempels. En bekijk en onderga het met veel belangstelling en enthousiasme. En daar blijft het bij.

De aapjes

De aapjes van Vrindavan is een apart verhaal. Er zijn er heel veel en ze zijn hondsbrutaal. Ik stapte met de bril op naar buiten, maar werd direct gewaarschuwd hem weg te doen. Onderweg zag ik hoe een aapje de bril van een man afpakte. Het bleef boven op het dak zitten. De truc is dan iets anders naar de aap te gooien, zodat hij dat wil pakken en daarmee de bril loslaat. Het lukte niet. Even later bij een aap die twee poppetjes van Krishna had gepakt wel. Echter, de poppetjes vielen in stukken, deels in het open riool. En in de volgende straat zag ik een aap op het dak, weer met een bril, die de bril vasthield en met zijn andere hand de hem toegegooide banaan oppakte.

Zodoende loop ik dus kippig, zonder bril, door Vrindavan.

Vanavond heb ik met de hara Krishna vrouw gegeten en het was erg gezellig. Er zijn geen pogingen gedaan me te bekeren en we konden overal over praten.