Indore, even terug in het westen

Toen ik hier aan de balie vroeg of ze vervoer voor morgen naar het vliegveld (naar Delhi, en nog even niet verder dan dat) konden regelen vroeg de receptionist me verbaasd of ik geen uber-app op mijn telefoon had. Daarvoor had ik al via een sprekende google-translate met de motorriksha man gesproken. En nog geen koe gezien!

Ik ben in Indore, een welvarende stad. Op de grote straten is een busbaan en er zijn stoplichten en iedereen stopt ervoor.

En ofschoon ik nog niet aan al die yoghurtjes bij AH moet denken (de grote culturele shock bij terugkeer) is het hier wel weer fijn, een stoep die schoon is en een koffieshop met (weliswaar nog steeds slappe) koffie.

Dit is het uitzicht vanuit het restaurant van het hotel. Aan de overkant van de weg staat een moderne Sikhtempel. Na de lunch (soep met doperwten, overal zitten doperwten in: het soepje bij het ontbijt, de curry, de rijst. Want het is doperwtentijd. Op de markten liggen ze prachtig opgestapeld) ben ik er gaan kijken. De schoenen moesten uit en een sjaaltje lag klaar voor het hoofd. Voordat ik de loper op kon om naar binnen te gaan moest ik door een soort voetenbad stappen. Daar houd ik wel van, schone voeten in de tempel!

Binnen was het modern en zakelijk. Bij de deur zat een oude man met een bureau vol met papieren. Hij wilde niet op de foto. Toen ik wegging kreeg ik een handje onduidelijk zoete snoep, ‘dat hoort erbij’ zei hij, nu was ik helemaal gezegend.

Daarna heb ik me laten rondrijden langs de grootste toeristische bezienswaardigheden, dat zijn er niet veel in Indore (volgens de gids), maar in zo’n motorriksha door de stad rijden is natuurlijk erg leuk, dan hoef ik bijna geen bezienswaardigheid meer te zien. Ik snap al die brommertjes wel.

Ik bezocht eerst de Jaintempel. Het Jaingeloof is in dezelfde tijd ontstaan als het boeddhisme. Beide als reactie op de macht van de priesters van het hindoeïsme. Jains leven volgens strenge wetten. Zo willen ze niet doden. Geen mensen en geen dieren. Ik zag onderweg twee vrouwen, gekleed in het wit met een mondkapje voor: zodat ze niet per ongeluk een vliegje zouden inademen. Leek me ook wel wat tegen de vervuilde lucht.

Ook hebben ze zich gespecialiseerd in de handel en het zakendoen, omdat ze verder bijna alle beroepen gewelddadig vinden. En ze zijn natuurlijk vegetarisch.

In de tempels mag je geen leer dragen, maar over mijn riem werd niet moeilijk gedaan. Deze tempel was helemaal bedekt en ingericht met spiegels en glas, erg bijzonder.

Ik mocht binnen geen foto’s maken en heb snel met de telefoon deze foto’s in het ‘voorportaal’ gemaakt.

Onderweg had ik dit al gezien:

Een soort tempels met trappen om te kunnen baden. Niemand deed het en ik zou het ook niemand aanraden want het water was ontzettend smerig en stonk. De cholera sprong er als het ware uit. Op de stoep (vanwaar ik de foto nam) zaten mensen: bedelaars, mensen met handel enz. Wie weet hebben ze nog moeite moeten doen voor hun plekjes hier, hebben ze een corrupte politieagent moeten omkopen. En dan in die stank, verschrikkelijk.

Het bleek een oud, vervallen tempelcomplex te zijn waar zich allemaal mannen ophielden. Was dit een ontmoetingsplaats voor mannen? Ik denk het niet, ze sliepen bijna allemaal. Overal lagen slapende mannen.

Twee straten verder stond het oude paleis van de maharadja, eens de glorie van Indore. In 1984 brak er brand uit en nu staat eigenlijk alleen de oude façade er nog.

Ze waren nog niet veel opgeschoten met het opruimen…..

Een mooi balkonnetje was inmiddels gerestaureerd.

Indore was 1 van de eerste staten die tijdens de campagne van Gandhi tempels en scholen openstelde voor harijans. (Onaantastbaren).

En dit moet iets met vrouwenrechten te maken hebben. En wat zou er onder die vieze vlek links onder staan?