So ferry

Life goes on day after day

Hearts torn in every way

So ferry ‘cross the Mersey

‘Cause this land’s the place I love

And here I’ll stay

People they rush everywhere

Each with their own secret care

so ferry ‘cross the Mersey

And always take me there

The place I love

Ik moest deze laatste twee dagen met vier ferry’s mee, dat was, dacht ik, een heel georganiseer, maar viel uiteindelijk heel relaxed mee. De eerste ferry was over een zijrivier van de Helstonrivier, ik begreep niet helemaal hoe het werkte: hoe je de bootsman laat weten dat je de ferry wilt gebruiken, of er was geen boot omdat het mooi weer was, in ieder geval: er was geen ferry en dat betekende 3 uur om. Het lukte me wel de tweede ferry, vlak daarna te halen, anders zou het 10 uur om zijn geweest.

De man naast me heet George, het is de man met wie ik vorige week getwijfeld heb over dat gevaarlijke stuk op het pad in het mijngebied, de tweede dag dat ik liep. Zo kom je nog ‘ns iemand tegen op de ferry.

Daarna liepen we gedrieën, want er kwam ook nog een Amy, uit Amerika bij (zij beantwoordde bijna aan alle voordelen: luide toon, knauwend Engels, kauwgum etend) tot ze iets zei: het bleek een leuk, redelijk mens dus.

Maar goed, dan loop je met zijn drieën: Amy liep langzaam en hooguit 5 mijl per dag, George liep snel, maar miste regelmatig de tekens, dus liep hij verkeerd. Het was gezellig en leuk, voor een dag.

Dit is vanochtend heel vroeg op weg naar de 3e ferry. Het was fris, er hing mist, maar oooh, wat was die baai mooi in die vroege ochtend.

Hier vaart de boot weg van Falmouth, op weg naar Mawes.

Daar moest ik overstappen op ferry nummer 4, deze bracht me naar Place. De topografie van dit gebied ben ik inmiddels helemaal kwijt. Ik volg blindelings wat de mannen van de boten me zeggen en volg daarna de tekens van het pad.

En in Place begon om 9.15 uur dan eindelijk de wandeling.

Het ging weer erg lang redelijk begaanbaar, rustig omhoog en omlaag. Ik liep regelmatig langs strandjes waar heerlijk van het mooie weer werd genoten. Toch een beetje raar hoor, met die hoge schoenen en de rugzak tussen de badgasten. Het grote voordeel was wel dat ik zeer regelmatig een beker thee of een flesje water kon kopen. Het was warm vandaag.

Na 2 uur ‘s middags werden de kliffen weer hoger en was het weer diep stijgen en hoog klimmen.

Met regelmatig deze waarschuwing. Het eikeltje is het symbool van het coastpath.

En altijd weer de zee dichtbij.

Om half 7 (slik) kwam ik in Portholland (what’s in a name) aan, waar ik nog een kilometer landinwaarts van het pad af moest op weg naar de b&b. Hoe zou dit nu weer aflopen? Waarom heb ik altijd (lijkt het) na een lange dag ook nog een slaapplek van het pad af, waar ik dan ook nog naar moet zoeken, geregeld?

Het was in ieder geval een mooie manier om het gedoe van vorige week definitief te verwerken.

Het viel allemaal mee, reuze mee. Om kwart over zeven (ik ga niet uitrekenen hoe lang ik gelopen heb) stortte ik op een stoel in de keuken van twee aardige mensen neer. Ik kreeg thee en scones, en werd daarna naar een beeldig huisje gebracht, ‘hier wil ik blijven!’ Dat begrepen ze. En ze hadden ook nog met het eten op me gerekend.

People around every corner

They seem to smile and say

We don’t care what your name is

We’ll never turn you away

So I’ll continue to say

Here I always will stay

So ferry ‘cross the Mersey

Cause this land’s the place I love

And here I’ll stay

And here I’ll stay

Here I’ll stay

Gerry and the Pacemakers