Een schaap op de weg

Het was vanochtend op het nieuws: ‘bij Polperro loopt een schaap op de weg.’ Zou het niet heerlijk zijn als dat het enige nieuws van vandaag zou zijn. Maar helaas, daar klonk het alweer over Brexit, Trump en het aanstaande Royal Marriage.

Het was een korte dag, dus ik vertrok om 9 uur. Het weer was bewolkt, het zou warmer worden (voor morgen wordt er regen voorspeld), maar zo aan het begin van de dag was het fris, precies lekker wandelweer.

Al snel kwam ik op een groot weiland met schapen.

Er heerste hier een vreemde sfeer, de schapen stonden er gelaten bij en keken me (leek het wel) treurig aan. Al snel zag ik dat er een dood schaap in het gras lag. Haar kop was eraf. Een vos misschien? Wie weet welke drama’s zich hier vannacht hebben afgespeeld.

Het gebouwtje in de verte is en is te huur voor trouwerijen. Dit stond op het bord dat er bij hing. Het gebouwtje lag vol met schapenkeutels, dus ik kan me die trouwerij niet zo snel voorstellen. Maar mocht je van het gebouwtje gebruik willen maken, dan stond er een telefoonnummer op het bord, ik kon naar de boerderij bellen.

Vlak daarna begon het zachtjes te regenen. Dit geeft prachtig effect voor de foto. (De takken zo mooi om het gebouw heen, dat is toeval, bij het nemen van de foto kon ik het kasteel nauwelijks zien).

De regen zette niet door, de wolken wel. Het was niet duidelijk of ik in de mist of in de wolken liep, want op een gegeven moment kon ik nauwelijks een hand voor ogen zien. Zo liep ik langs een groot kruis, dat bijna dreigend bovenop het klif in de mist opdook. Het was hier ooit neergezet om schepen de weg te wijzen naar het vaste land, maar zo met de mist leek me dit niet echt de handigste manier.

Toen ik Gorran Haven naderde braken de wolken en kwam er een waterig zonnetje.

En daar was koffie, en kon de regenjas weer uit.

Daarna klaarde het weer op en waren weer die prachtige kleuren blauw in de zee te zien, elke dag, elk moment is de zee anders.

Het was hierna nog een paar uur naar Megavissey, waar ik vannacht slaap. Het stadje is net boven het eiland te zien.

Mevagissey is een vissersplaatsje dat nog echt van de visserij leeft.

Ik slaap in het laatste huis, op de eerste rij, links in de hoek. (De rij huizen daarachter is duidelijk van later datum).

Bij de haven staan nog oude huizen.

Vanavond heb ik in een eenvoudig plaatselijk restaurantje (vis natuurlijk) gegeten. Er zat een echtpaar, ‘we wonen hier al vijftig jaar, maar zijn nog niet local’, dat een fles wijn deelde en deze snel leeg had. Er zat een oude man, hij wilde dooreten, want vanavond kwam er in de pub een voetbalwedstrijd op ‘een groot scherm’, hij bestelde regelmatig een pint om zijn fish and chips mee weg te spoelen. En er zat een echtpaar uit Kent, hier 40 jaar geleden op huwelijksreis, ‘en er is helemaal niets veranderd’. We werden bediend door een dikke vrouw die zich sloffend langs de tafeltjes voortbewoog en enthousiast aan het gesprek deelnam. Op de achtergrond speelde een klassiek pianostuk, in populaire bewerking. Er ontsprong zich een gesprek over bomen, die recentelijk in Kent gekapt zijn. Het leek me een soort Engelse Oostvaardersplassen-problematiek. ‘It was a shame’ (natuurlijk). Daarna ging de aandacht naar mij. Waar kwam ze vandaan? Wat kwam ze hier doen? Toen ik het vertelde werd uitgebreid de route besproken. Langs de route doken familieleden op, vroegere woonplaatsen en herinneringen van lang geleden.

Toen ik ging betalen tekende de eigenaresse op de achterkant van het bonnetje de plattegrond van morgen: ‘hier is een ‘head’, als het mooi weer is gaan we daar dat stuk lopen. En jij loopt dat allemaal’, wees ze aan. Onder het gezelschap viel even een stilte. Ze slofte naar achter de bar en zette een bewerking van het klarinetconcert van Mozart op.

De oude man ging gelijk met mij naar buiten, nog net op tijd voor de voetbalwedstrijd. Hij was niet meer geheel vast ter been. Ik wenste hem een goeden avond en succes met de wedstrijd.

Het was al stil op straat, om half acht, in Mevagissey.