Terug in Ahmedabad

Zondag 10 maart, onderweg

‘Omdat de geslachten die gedoemd zijn tot honderd jaar eenzaamheid, geen tweede kans krijgen op aarde.’ (Het is ook vaak ‘Honderd jaar eenzaamheid’ in India, ik moest er onderweg vaak aan denken)

Het is erg warm vandaag en ik moet er niet aan denken hoe heet het hier zomers zal zijn. (Volgens de gids loopt het kwik in maart al richting de 40 graden – en het is maart, realiseer ik me, ik raak hier alle noties van tijd: dagen, maanden kwijt – ).

Met de bus in 4.30 uur van Bhavnagar hier in Ahmedabad weer aangekomen, het voelt toch een beetje als thuiskomen.

De bus reed grotendeels door een woestijngebied waar regelmatig heuvels met zout lagen. We passeerden een kamelen karavaan (erg mooi, donker geklede mensen, opgetuigde kamelen) en geiten- en schapenkuddes. Maar onze karavaan trok verder, het was niet mogelijk een foto te maken.

Halverwege stond een bus met panne. De passagiers stonden buiten en renden naar onze bus. Slechts enkelen werden toegelaten, tot groot ongenoegen van de anderen. Toen de bus eenmaal weer reed moest er van de conducteur toch nog iemand uit. En waarom? Geen idee. De bus stopte. Hij verliet de bus, de hitte in.

Ook reed de bus langs Lothal. Dit was 4500 jaar geleden 1 van de belangrijkste nederzettingen in de Indus-beschaving, die een gebied besloeg tot ver in Pakistan. Men veronderstelt dat er handel werd gedreven tot Mesopotamie, Egypte en Perzie. De gids zei: ‘You’ll need a strong imagination to make the ruins come to life’. Dus ik dacht laat maar.

In Kachchh is nog zo’n nederzetting opgegraven, Dholavira, dicht bij de Pakistaanse grens. Deze was alleen met veel extra permits te bereiken en het was een dag heen, en een dag terug reizen. (En er waren tensions)

Zo onderweg in de hitte dacht ik aan de lange busreizen door de woestijn in China, bijna 20 jaar geleden. Soms duurde zo’n reis 2 dagen en moesten we in the middle of nowhere overstappen. We leefden op water, koekjes en kebab. Ik vraag me af of ik dat nu nog zou kunnen.

Bij aankomst bij het hotel nog een ‘weerzien’. Voor het hotel trad deze koorddanseres op.

De foto is genomen op de Kumbh Mela, daar trad ze uren achter elkaar op. En nu dus hier in Ahmedabad. Hoe zou zij hier naar toe zijn gereisd? Onderweg optredend?

maandag 11 maart

Vanochtend keek ik uit het raam en zag dit. Even voor 1 keer een ander plaatje van India. De auto staat er altijd, dus op straat ruik je alleen maar dat hier een vuilnisbelt is. Er is een jongen aan het werk alles te sorteren (met een rood shirt) en op de achtergrond wordt een hond wakker. Maar wat me het meest intrigeert is de man op het stoeltje. Hij zit er ontspannen bij. Is hij hier aan het werk?

Het textiel museum

Vol bewondering heb ik hier rondgelopen. In India heb nog nooit zo’n mooi museum gezien. En verder, buiten India? Misschien het Jim Thompsonhouse in Bangkok? en in Nederland? (Ik noem Jim Thompson omdat de foto op de webside er een prachtige indruk van geeft van hoe mooi het daar is….)

Even wat praktische informatie:

Het museum is opgericht door een steenrijke familie en nu in een stichting ondergebracht. Er mogen 20 mensen per dag in en met een (verplichte) rondleiding mee en ook opgave van te voren is verplicht. (Naam, paspoortnummer, beroep, ze willen weer alles van je weten). De rondleiding is meestal al een maand van te voren volgeboekt, maar ik kwam hier in Ahmedabad terug…….. dus kon vandaag.

Bij de poort stonden twee beveiligers met een overzicht van de bezoekers van die dag. Daarna moest ik alle bagage en elektronica afgeven.

En mocht doorlopen naar de eigenlijke ontvangst. Deze was met thee, water en een koekje. De rondleiding duurde 2.30 uur, onderbroken door een korte thee stop.

En inhoudelijk?

Een enorme collectie alle soorten textiel uit Gujarat en India. Schitterend tentoongesteld in prachtige, enorme ruimtes. En bij alles kwam een verhaal: ‘a picture is an universal language’ of ‘by making it the weaver lifts the beauty he has inside up into the cloth’. Er hingen oude doeken met afbeeldingen van de goden, (de rondleiding begon bij het ontstaan van India) en de functie die de doeken toen hadden. Er hingen sari’s, ‘haram’doeken, doeken van de stammen, en ga zo maar door. En allemaal even mooi.

Het museum bestond uit twee gebouwen, met daar tussen een prachtige tropische tuin. Het tweede gebouw was helemaal als oorspronkelijke haveli hersteld met prachtig houtsnijwerk.

Het winkeltje viel (gelukkig, anders al weer aan de koop) tegen. En tenslotte kregen we nog een kopje thee met pinda’s.

En voor dit alles was de toegang gratis.