Op naar het feest!

Langzaam maar zeker is Ayodhya de afgelopen dagen van een slaperig, vervallen plaatsje veranderd in een drukke, levendige ….. ja wat? Een soort kruising tussen een eo jongerendag, de vrijmarkt en een popfestival. Kortom, het werd een feest!

3 Dagen geleden arriveerden de bedelaars, de beste plaatsen waren direct bezet.

De bedelaars zitten langs het pad waarlangs de mensen na het baden terug lopen. Dat is het moment om iets te geven. Op de ‘kop’ zat eerst een man zonder benen, hij had de beste plaats. Maar niet voor lang, na 1 dag was hij verdwenen en zat er iemand anders.

En er kwamen mensen, heel veel mensen. deze charmante mannen kwamen op de brommer.

En deze dames in de laadwagen getrokken door een traktor.

Deze straat is nu niet meer te herkennen. Zelfs de vervallen huizen vallen niet meer op.

Hier rijden er nog taxis. Het auto’tje links rijdt op en neer naar Faizabad. Voor 20 rsp heb je een plaats. Als de taxi vol is zitten er 8 mensen in plus 2 bij de chauffeur. En dan hebben ze ook nog veel bagage en kinderen op schoot, allemaal in die auto. (Ter vergelijking, ga je in je eentje met de tuktuk dan kost het ritje 200 rsp. De fiets-riksha is weer goedkoper, maar zo’n man 8 km laten fietsen in de hitte……).

Ayodhya is een soort ‘Zuilen’ van Faizabad, dat grotendeels Islamitisch is. Er gaan de laatste tijd stemmen op om de hele plaats Ayodhya te noemen.

Ik ben een dagje gaan winkelen in Fiazabad, daar stond een oogverblindende moskee, met een prachtig uitzicht. En: er zijn prettige restaurants in Faizabad met koffie (een soort).

Maar terug naar Ayodhya, dit zijn de ‘poeder-jongens’, ik wist eerst niet waarom er zoveel felgekleurd poeder te koop was. Later wel….

En er moesten veel religieuze doeken genaaid worden.

Straks, als het feest voorbij is gaan de luiken weer dicht. En wat gaan die mannen dan doen?

En er kwamen soldaten, veel soldaten. Ze hebben elke hoek, elke strategische plaats in bezit genomen. (Vandaag kwam er nog een soort m.e. bij, met kogelvrije vesten en traangas……). Ik maak elke avond een wandeling langs de rivier en kom dan elke keer een hoger geplaatste, maar geen idee welke rang, militair tegen. Hij zegt altijd ‘Good morning, how are you?’ En ik vraag dan maar altijd ‘everything under control?’ (Je moet toch wat zeggen). Gelukkig zegt hij altijd ‘Yes’. Zo lopend vraag ik me altijd af hoe dat gaat, mogen ze kiezen die militairen: vechten in de sneeuw in Kashmir of de orde bewaken bij massa bijeenkomsten? En wie mogen er dan naar Ayodhya? Alle soldaten die ik zag zijn vrij moderne Hindoes. Ze kijken een beetje gegeneerd naar het religieus gedoe. (Maar gisteren kwam ik ‘mijn kontakt’ van de rivier tegen op zijn vrije dag, gekleed in een vrolijk ruiten bloesje: ‘now I can go to the temple’).

Soms komen de militairen van ver. Ik vraag regelmatig de weg aan hen (de meeste kans op iemand die Engels spreekt) en trof er gisteren 1 met google translate op zijn telefoon.

Dit is een zeer ‘sensitive’ punt, namelijk via deze straat kun je naar de omstreden Ram tempel. Ik ben er even wezen kijken, je moet inderdaad alles afgeven (er staan moderne kluisjes) en dan door diverse veiligheidscontroles: poortjes, enz. De tempel zelf is een mooi nieuw gebouw. En daar staan dus heel veel militairen. Fotograferen verboden. Er hing geen prettige sfeer.

Deze afsluiting is slim bedacht: er kunnen geen auto’s in en wij voetgangers moeten bukken onder de slagboom door. Dus dat gaat altijd langzaam. Vaak is die mogelijkheid nog kleiner. Ook is de straat snel helemaal af te sluiten want er staan een stukje verderop nog meer van die hekken, voor het geval dat.

Of er zit een jongen onder de slagboom en naast het riool, die kleurpoeder verkoopt.

Maar Ayodhya is er klaar voor, helemaal!