En zo ‘woonde’ ik in Ayodhya

Net zoals in de andere heilige plaatsen die ik bezocht stellen de hotels en restaurants hier weinig voor. In Faizabad, 10 km verderop is meer keus.

Maar… het grote voordeel van dit hotel is dat het 500 meter (‘straight on!’) van de belangrijkste ghats ligt. Als ik ’s ochtends de ramen even wijd open zet om nog wat van de koele ochtend op te vangen zingen de gebeden tegelijk met de frisse lucht mijn kamer binnen. En ’s avonds, vlak voordat het donker wordt maak ik nog een wandeling langs de rivier.

Het is een ‘echt Indiaas hotel’. Het is dus het duurste van Ayodhya en kost €9.– per nacht, inclusief ontbijt en water.

Wie werken er hier? (Ik wilde hier een klein verhaal over het personeel vertellen, maar na 1 dag liep het hotel vol en lukte dat niet meer).

Dit is Ajeet Singh (Singh betekent meestal dat men tot de Sikhs behoort, toen ik ernaar vroeg antwoordde hij: ‘Rajput! )

Ajeet is 20 jaar en werkt sinds zijn 14e in dit hotel. Hij spreekt een klein mondje Engels. Hij verdient 8.000 rsp per maand (ongeveer €100). Hij woont in een dorpje 45 km hier vandaan bij zijn ouders en broers en zusjes. Voor het vervoer heeft hij een brommer, waar hij (natuurlijk) erg trots op is. De werkdag begint om 7 uur ’s ochtends en duurt tot 11 uur ’s avonds. Hij is blij met dit werk. Zijn toekomst? Over een paar jaar zoeken zijn ouders een vrouw voor hem en gaat hij trouwen.

En dit is Ashis Patnak (ook weer fout, ik dacht een Islamitische Aziz). Hij is 18 jaar, en verdient 5000 rsp. Hij werkt hier sinds een maand. Als ik hem naar de future vraag zegt hij ‘hier werken’.

Beide werken in het restaurant. En hiernaast is nog een heel legertje mensen aan het werk. Behalve Ajeet spreekt niemand een woordje Engels, dus regels, normen van het hotel zijn me niet verteld.

En zo wordt dan mijn kamer schoongemaakt

(Meestal als ik uitgeteld onder de fan lig) wordt er op de deur geklopt en als ik open doe vraagt de 1ste van een viertal: ‘cleaning?’, als ik bevestigend antwoordt komen er 4 mannen binnen. De 1ste stuurt aan en gaat op een strategische positie staan. De 2e is voor de kleedjes, die worden opgevouwen en hier gaat hij mee naar de gang waar ze worden afgeschuierd. (Daar is ook iemand die op de hurken met wat samengebonden twijgen de hele dag aan het vegen is). Ondertussen wordt de vloer gedweild. De 2e en de 3e verschonen daarna samen het laken. (Als de elektriciteit ’s nachts uitvalt schakelt het hotel binnen enkele minuten over op de generator, precies genoeg tijd om drijfnat te zweten). De 4e is voor het toilet, hij wordt vrij kortaf aangestuurd door nummer 1. Ik vermoed iemand van de ‘laagste kaste’. Ook hij werkt vnl op zijn hurken. Ik heb eenmaal in de emmer met sop gekeken, dat was niet handig van mij.

Als alles klaar is wordt me gevraagd dit te bekijken. (Ik ben altijd tevreden en blij).

Een van de grote pluspunten is de douche. Deze is warm en zelfs als het erg warm buiten is, is een warme of lauwe douche zalig. Ik ga soms 3x per dag even onder de douche.

De kamer wordt ‘gekoeld’ door een fan aan het plafond, deze verplaatst hoofdzakelijk de warme lucht en het is alleen even heerlijk als je nat van het zweten bent.

Het eten is voor Indiase begrippen en zeker voor Ayodhya erg lekker. Het is alleen niet altijd duidelijk wat en op welke tijd er geserveerd kan worden. Ik wacht meestal tot er iets bij anderen wordt geserveerd en bestel dat dan ook. Iedereen eet hier met de handen. Voor mij is er een lepel. (Ik kan, als dat moet nu ook snijden met een lepel)

De mensen zijn verschrikkelijk aardig. Ik wordt met veel zorg behandeld en als ik iets bestel wat misschien wel te scherp gekruid is komt Ajeet zeggen ‘spicy’. Ik zeg dan ‘medium’ en krijg het dan gewoon geserveerd.

Het fooien stelsel is me nog steeds niet duidelijk. Ik vermoed dat er geen fooienpot is. Ik gaf in het begin trouw bij het betalen een fooitje, maar er is niet iemand die sec over de financien gaat en als het moment van betalen kwam probeerde iedereen de rekening uit te schrijven. Ik ben het daarop maar gaan bijhouden aan wie ik wat gaf, zodat ze allemaal wat kregen.

En als ik dan onder die douche stond of ’s nachts drijfnat wakker werd, moest ik altijd, altijd weer denken aan al die mensen die daar buiten slapen of in de krotjes naast het hotel wonen.

Het is zo’n onbegrijpelijk toeval waar je geboren wordt, en India kan zo’n hard land voor haar bewoners zijn. Niet te verklaren, niet te begrijpen.

Daar moest ik elke keer weer aan denken in Ayodhya, in de plaats van Ram.

En zo vaak keken ze zo blij en vol vertrouwen naar de camera, een selfie! Stralend van levenslust.