Lucknow

Ik ben inmiddels in Lucknow aangekomen, de laatste stop (voor Delhi) op deze reis. Lucknow is de hoofdstad van Uttar Pradesh en hier heeft zich een belangrijke gebeurtenis in de eerste grote opstand in de onafhankelijkheidsstrijd afgespeeld: De Mutiny in 1857. Het was een opstand van de sepoys tegen de East India Compagnie omdat het verhaal de ronde deed dat de nieuwe kogels ingevet moesten worden met koeien- of varkensvet. De Hindoeistische en Islamitische soldaten weigerden dit en kwamen dus in opstand. (Dit is 1 versie, – de simpele-, er zijn meerdere versies met grote verschillen tussen de Indiase en Engelse). De opstand begon in Meerut en spreidde zich al snel uit naar Delhi, Agra en Lucknow.

Uit angst voor de rebellen waren alle Engelse burgers uit Lucknow en omgeving naar de Residency gevlucht, een groot complex gebouwen in het centrum van Lucknow.

De Residency is 147 dagen door de rebellen belegerd. Hierbij stierven aan beide kanten duizenden doden. Toen de opstand gebroken was werd De East India Compagnie ontmanteld en werd India onder direct gezag van de Engelse kroon gesteld. Hier komt Canning (uit Kolkatta) in beeld. Hij heeft een grote rol gespeeld in het neerslaan van de opstand werd daarna de eerste ‘onder-koning’.

Na het beleg is de Residency door de Engelsen verlaten. Echter, de Union Jack werd wel gehesen om vanaf de ruine van het hoofdgebouw dag en nacht te wapperen (hij werd dus zelfs niet voor de nacht gestreken). Dit zegt alles over de Britse psyche, schrijft een Indiaas commentaar. Slechts enkele uren voor de onafhankelijkheid werd de vlag pas gestreken.

Sinds 1848 is het terrein verlaten gebleven. Na de onafhankelijkheid is het tot monument verklaard.

‘De Residency ligt stil in het hart van Lucknow en rouwt’. (Indiaas commentaar).

Daarna werd het hoog tijd voor een kopje thee.

Deze jongen heeft een teastall bij het hooggerechtshof, vandaar de heren op de achtergrond in advocaten kleding. Hij wilde de folder lezen die ik bij me had en toen kookte de melk over. (Hier is de melk alweer gezakt) Vlak na het nemen van de foto ging zijn telefoon en klonk de ringtone: Zachtjes klinkt de regen op mijn zolderraam, tot ieders verbazing kon ik meezingen. Ik hoefde daarna niet voor de thee te betalen.

Lucknow is een grote multiculturele stad (3 miljoen inwoners) met een metro! Dit is hun grote trots. En hij is dan ook erg mooi. Er is 1 lijn klaar die ruim 22 km lang is met 21 stations. Het hotel staat in een buitenwijk, (ik dacht even waar ben ik nu terecht gekomen), maar het staat naast een metrostation en zo ben ik in 15 minuten in het centrum.

Hier ben ik plotseling in het India van de 21ste eeuw terecht gekomen. Ik heb een ‘go smart’ kaartje dat 3 dagen geldig is. Op elk station is er eerst een veiligheidscontrole, alle tassen gaan door een scan, ik door een poortje. De afgelopen dagen zijn mijn nagelvijl, een boek en de camera als ‘verdacht’ aangemerkt. Op de perrons staat een man die fluit als de trein eraan komt en wederom fluit als hij vertrekt. Ook is er op elk perron permanent iemand aan het vegen.

In de wagon wordt ons in 4 talen dringend gemaand niet te spugen en ook niet op de grond te zitten. Ik heb al een aapje ontdekt op een station en het is nu dus wachten op de eerste koe die met de roltrap naar het perron gaat.

Dit is het metro station Hazrat Ganj, in het centrum van de stad. Daar gaat ‘India’ gewoon verder.

Hier ben ik op zoek naar een boekwinkel. Er zijn er hier diverse en ik werd naar een winkel in het nieuwe gedeelte verwezen. Ik kreeg een briefje met de gegevens van het metrostation en de prijs van de tuktuk. Ik kwam in een enorme winkel terecht met een grote collectie Engelstalige boeken.

’s Avonds ga ik uit eten bij ‘Royal Cafe’. Het ziet er van buiten niet uit, maar binnen is er een mooi, groot restaurant dat 1 van de besten van de stad is.

Maar de grote attractie is het ‘streetfood’. Een schaaltje met veel onbekends, heerlijk buiten op te eten.