Vandaag liepen we langzaam het dal uit.
De herfst laat hier nog even op zich wachten. Het was vandaag weer warm: 23 graden. Het dal eindigde bij een brede rivier, waar niet zoveel water in stond.
Het was weer een flink stuk naar Bekkaku-tempel 2, waar Kobo Daishi leerde schrijven:
En hij sliep hier ook:
Onderweg passeerden we een henro hut: deze wordt door de plaatselijke bevolking gebouwd en beheerd. Er zijn zeer eenvoudige henro hutten (een ‘dak’ op 4 palen) en prachtige, zoals deze:
En alles wat je als ‘henro’ nodig hebt is in deze hut: vers fruit, schrijfgerei, informatie over Tokushima, iets te drinken enz.
Naast de hut ligt een rijstveld waar oude graven in staan.
Als we langs de weg verder lopen stopt er onverwachts een auto. Een vrouw stapt uit en rent naar ons toe met een zakje tomaatjes. Osetta! Een gift aan de pelgrim. Het zijn heerlijk zoete tomaatjes, een mooi geschenk. En tenslotte bereiken we tempel 13. Tegenover de tempel ligt een groot Shinto complex. Vaak zie je Shinto en Boeddhisme naast elkaar en soms zijn beide geheel met elkaar vermengd.
Naast de tempel staat de ryokan waar we vandaag overnachten. We zien hier weer de andere henro’s waar we onderweg mee hebben kennisgemaakt, o.a. Een Deens echtpaar en een vrouw uit de V.S. We wisselen direct weer alle ervaringen van deze dag uit.
Het is nu 10 over 8, de televisie staat aan (een soort Japanse RTL) ik heb gegeten, ben in bad geweest en zo is het genoeg. Ik ga richting bed: een dun matras op de tatami mat. Morgen is er weer een dag en staat om 6.30 uur het ontbijt klaar: de avondmaaltijd in afgeslankte vorm.
Van de bergen en het water 
Wat een mooi gebruik is dat , dat je als pelgrim van alles krijgt aangereikt door de bewoners. Geeft een heel speciaal gevoel denk ik zo.
En dan dezelfde mensen tegenkomen, gaat dat de hele reis door denk je? Afhankelijk natuurlijk of ze dezelfde afstanden per dag lopen.
Alle liefs weer en blijf duimen voor mooi weer.
LikeLike