Even in the big city….

Op mijn zoektocht naar de volmaakte wandelschoen (voor mijn moeilijke voeten met knobbels) probeerde ik de afgelopen maanden zo’n beetje alle schoenen van Utrecht en Amsterdam en daarom meneer Carl Denig: dank voor al uw geduld en advies, met mijn voeten gaat het tot nu toe goed! En nu (misschien om toch maar ergens last van te hebben) heb ik al een paar dagen last van mijn knieen, het lopen gaat nog wel, maar ik zet steeds voorzichtiger mijn benen neer. En ik voel het als ik maar even een verkeerde beweging maak. Daarom zijn we voor 2 nachten in Kochi neergestreken. Rustig aan doen dus, om hopelijk erger te voorkomen.

Vannacht regende het weer voor het eerst sinds dagen en het regende hard. Maar gelukkig werd het in de loop van de ochtend minder.

Na het bezoek aan tempel 28, waar het nog regende, zijn we met de trein en tram naar Kochi gegaan. En daar scheen de zon!

Gelukkig wordt je overal uitgebreid geholpen.

Dit geldt voor de ‘conductorless train’. In de tram of bus is het de bestuurder die vaak direct bij het instappen wil weten waar we naar toe willen zodat hij weet waar hij moet stoppen.

Deze man maakte het met de hulp wel erg bont. Naast de bestuurder hangt een apparaat waarin je bij het verlaten van de tram of bus je kaartje en het gepaste bedrag (hoe dat wordt berekend is weer een verhaal apart) moet gooien. Ernaast hangt een apparaat dat wisselt, want je moet gepast betalen. Deze man wilde ons direct na binnenkomst ‘begeleiden’ bij het wisselen zodat we dan al het gepaste geld zouden hebben. Hier is Mariet net klaar met wisselen. (Na ruim 2 weken Japan voelen we ons natuurlijk…..ervaren reizigsters die geen begeleiding nodig hebben bij het betalen van een tramritje……)

En nu zijn we dus in Kochi, de eerste grote stad waar we doorheen lopen.

Om toch een beetje in beweging te blijven wandelden we wat door het centrum van Kochi, en dat was weer ‘eens wat anders’.

Tenslotte zijn we naar Mont Bell gegaan, de Japanse bergsportwinkel. Met weer allemaal mooie spullen, het werd een oefening in zelf beheersing.

En ja, die Lawson……dat is een winkel waar ik in Nederland niet snel naar toe zou gaan en die je hier zo enorm gaat waarderen. Er is van alles te koop: eten, pleisters, koffie (hotto!), schrijfwaren, paraplu’s, enz. en er zijn altijd w.c.’s. Als het regent is het daar heerlijk even schuilen. En altijd is het personeel vriendelijk en behulpzaam.

Op het platteland is het een winkel van en voor iedereen.

Het is nu avond en we hebben ‘in de stad’ gegeten. Het kiezen en bestellen ging wat moeizaam, zo wilden we een lokale specialiteit proberen maar dit bleek een gerecht van/met kippenvel te zijn. Dan maar niet. Het werd sashimi: diverse soorten rauwe tonijn (op ijs geserveerd) en een heerlijke salade. De vis smolt in de mond, zalig. En de salade smaakte als vroeger en dat lag aan de slasaus, het was een salade zoals mijn moeder hem maakte.