Afscheid van de bergen.

Dit is de meest duidelijke richtingaanwijzer; we kunnen het lezen en begrijpen. Er kan eigenlijk niets misgaan. Behalve dat hij de eerste weken erg vaak de weg wees (En dan ga je er toch op vertrouwen….) en dat deze pas weer de eerste in 3 dagen was die we zagen.

Woensdag 20 november Het was een frisse dag met prima wandelweer, de zon scheen en de wereld was weer zo mooi.

We liepen, moesten nog 1 pas over en daarna zijn we morgen weer helemaal aan de kust. Vandaag zouden we 600 meter zakken. Het pad ging langzaam en lang naar beneden.

Na 2 uur verschenen de eerste huizen en tot onze verrassing stond daar ook een gebouwtje met een prachtige wc. Toen we hier ook even buiten gingen zitten verscheen dit oude vrouwtje dat een heel gesprek met ons voerde. (Zij voerde het gesprek)

Het toilet was door de plaatselijke bevolking voor de henro’s neergezet, zo hoorden we later want met deze vrouw vlotte het gesprek natuurlijk en jammer genoeg niet. Het blijft verbazingwekkend wat er allemaal voor ons gedaan wordt. 5 Minuten later kwamen we bij een hut met thee, koekjes informatie enz. Alles gebouwd en verzorgd door een man uit het dorp.

Ja, dan loop je nu even voor het laatst in de bergen. Wat hebben we het met de herfstkleuren en het weer getroffen. We liepen hier net in de mooiste periode van de herfst. Over ongeveer een week, dan zijn we weer terug in de bergen. Maar nu eerst Matsuyama, een grote stad die ook weer aan de oceaan ligt.

Onder in de kelder staat de schat van deze tempel:

En dit sprookje is tempel 47: Yasakaji.

Als specialiteit heeft deze tempel ‘de voeten van de Boeddha’. Als je er met blote voeten op staat krijg je daarna geen pijn meer in de voeten.

We slapen deze nacht bij een tempel. We waren er al vroeg, om 3 uur en hebben zalig alles kunnen gewassen. De meeste slaap plaatsen (ryokans, minshiku’s, tempels en soms ook hotels) hebben wasmachines en drogers. Er is hier ook een enorm grote ofuro (bad), tevens bubbelbad, met water van 40 graden: heet maar nog net te doen. Als je erin ligt is het net of alle vermoeidheid uit je lichaam wordt getrokken. Bij het eten zaten we weer op de grond, dat is een extra moeilijkheid bij het eten met stokjes, zo dachten wij. Aan tafel zat een man (ook wandelende henro) en een groep van 5 buspelgrims. Zij spraken evenveel Engels als ik Japans. We kregen een heerlijk visje dat erg gaar was. Het viel uit elkaar als je het aanraakte. Ons geworstel met de stokjes en dit visje gaf veel hilariteit. ‘En het ei? Eten jullie dat echt gekookt?’ Werd ons gevraagd. Zij eten het bij het ontbijt rauw, door de rijst en met soya. Soms wordt het voor ons gekookt. De rauwe versie eet ik ook, of beter gezegd slurp ik ook uit de rijstkom naar binnen. ‘En natto?’ (kleine boontjes in een soort slijmerige, draderige substantie dat wordt vermengd met mosterd en azijn). Natto eten we ook. Het blijft jammer dat de communicatie hierbij blijft.

Op naar Matsuyama!