Pelgrimeren langs tempels.

‘Het lichaam voelt wat de geest weet, en de geest weet wat het lichaam voelt.’

In het Boeddhisme zijn het lichaam en de geest beide belangrijk, ze ‘weten’ van elkaar en zijn a.h.w. 1. Door te pelgrimeren ga je a.h.w. door de wereld van de goden: langs tempels, heilige stenen, bergen, en watervallen, en door deze lichamelijke inspanning ontwikkelt het spirituele zich. (En de spieren niet te vergeten ook). De lichamelijke inspanning krijgt een extra zetje omdat de meeste heiligdommen op een heuvel of berg liggen en je via vele steile trappen naar de tempel gaat (want je moet er wel wat voor doen). ‘Verlichting’ is zo een voortgaand proces dat door verschillende stadia van inzicht voert. Een proces dat niet eindigt. En ofschoon die inspanning wel eens ‘lijden’ wordt, is dat niet de bedoeling. De pelgrimage is ook geen boetedoening. ‘Lijden’ is een centraal begrip in het Boeddhisme, maar dat is weer een ander verhaal.

De pelgrimages gaan als een cirkel rond langs de heiligdommen. Een eiland als Shikoku leent zich daar dus goed voor. De tocht eindigt waar bij begonnen is (dan is de cirkel rond en kan zo weer door gaan).

In het Japanse landschap zijn honderden van deze cirkels uitgezet. Het landschap wordt beschouwd als een ‘kosmische werkelijkheid’ en wordt weergegeven als een mandala waarin elke god haar/zijn eigen plaats heeft. Het landschap als paradijs.

De tempel en het tempelterrein zijn heilig, je gaat er via een poort naar binnen. De poort wordt bewaakt door 2 woest kijkende Nio beelden. Onder de poort maakt de pelgrim een buiging.

Hierna worden de handen en de mond gewassen.

En wordt de grote tempelgong geluid.

Het belangrijkste gebouw is de hondo, waar het beeld van de hoofdgod wordt bewaard. (En dat bijna nooit te zien is)

Een ander belangrijk gebouw is de Daishido, de hal ter ere van Kobo Daishi.

Daarna wordt een kaarsje aangestoken en wierook gebrand. Er staat een bak voor de osame fuda, de naambriefjes. Hierop schrijft de pelgrim zijn/haar naam, de datum en een eventuele wens of vraag. Het briefje is allereerst bedoeld als bewijs van eerbied voor het/de heilige. De bakken liggen vol met briefjes, waarop van alles geschreven is. De briefjes geef je ook als je osettai krijgt of als dank aan de ryokan waar je die nacht geslapen hebt.

De kleur van de naambriefjes geeft het aantal keer aan dat je de henro loopt. (Zo zal ik eeuwig in ‘het wit’ blijven: 1-5 keer). Van een passerend echtpaar in een camper (dat kan ook) kreeg ik mandarijntjes, cakejes en deze brokaten osame fuda……… zij hadden al meer dan 100 keer (weliswaar rijdend, maar toch), de henro gemaakt. Ik schatte ze rond de 60, begonnen op hun 20ste dat is toch ongeveer 3 keer per jaar ‘dit rondje’. Het is een keuze.

Voor beide hallen hangt een gong, daarmee meld je je aanwezigheid. (In India maak je zo ‘de god’ wakker, maar ik geloof niet dat dat hier ook zo bedoeld wordt).

Elke slag op de gong creëert het nu. Het moment waarop de stilte verandert in zo’n enorm en levend geluid dat het voelt alsof je de hemel en de wolken inademt. En je hart de regen en de donder wordt. (Thich Nhat Hanh)

Zowel voor de tempel, de hondo en voor de Daishido zijn gebeden die de pelgrim opzegt. En natuurlijk ook de Hartsutra. Alleen deze laatste zeggen wij op, maar wel in elke tempel.

Op de doeken die voor de tempel hangen staan cirkels, ook een centraal begrip.

En dan ben ik de stok haast vergeten. En nog veel meer…. Wordt vervolgd.